Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 34 - 243. Dierenleven [31/52]

zaterdag 31 augustus 2019

Hier (lees de toelichting onder Luceberts gedicht) schreef ik over een Trouw-artikel van Ger Groot. Als ik kort door de bocht ga, schreef Groot dat het alleen maar gemakkelijk gezègd is in die radiospotjes: dat onze beschaving leert dat stierenvechten in Spanje verboden zou moeten worden. Een paar ruime citaten:

Stilzwijgend lijkt menigeen te veronderstellen dat stieren een lang en vreedzaam leven beschoren zou zijn, wanneer de corrida maar verboden zou worden. Ironisch genoeg is dat ideale leven een vechtstier juist dankzij dat spektakel gegund. Alleen in zijn laatste kwartier komt daaraan een ruw einde – maar als hij goed vecht, wil hem nog wel eens gratie worden geschonken.
Het alternatief zou het leven zijn van stieren in Nederland. Op een enkele dekstier na, worden ze kort na de geboorte afgemaakt. In plaats van een mooi leven met een beroerd einde hebben ze in Nederland dus helemáál geen leven.
Misschien is dat verkieslijk, maar ik vraag me af of veel strijders tegen de corrida zich die consequentie realiseren. Net zoals het feit dat veel Spaanse stierenrassen bijna zouden uitsterven wanneer ze hun nut verloren hebben. Zo gaat het er in de economie van de veeteelt aan toe. Ook in Nederland weten we daar alles van. […]
De dierenliefde die de vechtstier zijn eigen vechtlustige aard ontzeggen wil, is even kunstmatig als de verheerlijking van de natuur als lieflijke zuiverheid. De wereld is een strijdveld, waarvan de corrida het ritueel is geworden – maar díe kant van de natuur houdt de dierenliefhebber bij voorkeur verborgen. 



Lezer Hans Bouma reageerde een dag later (17 juli) met een ingezonden brief. Ook daaruit geciteerd:

Kwaliteiten die mensen zo kunnen sieren, mensen tot echte mènsen maken – rechtvaardigheid, barmhartigheid, empathie, mededogen, bij die stierengevechten wordt er rigoureus mee afgerekend. In feite wordt zo afgerekend met wat de essentie van alle cultuur en beschaving zou moeten zijn, ook van alle religie: eerbied voor het leven…

Kernzin: wat de essentie van alle cultuur en beschaving zou moeten zijn. Ik schreef er eerder over: zou moeten zijn... Over honderd jaar staat men er versteld van dat het ooit normaal werd geacht dat de mens zich superieur achtte en (hier rijmt het onrijmbare) dieren slachtte.

Jij, beste lezer, eet natuurlijk al lang geen vlees en vis meer. Maar ja, nu de rest nog…

Archief 2019