Week 34 - 239. Meester van het eenharig penseel [1/2]

Bordeel

Op de Passeerdersgracht, waar je ook kan stilstaan, kijk ik naar een huis als een blok, het gebouw dat Bordewijk heeft gebruikt voor z’n roman Rood Paleis – 1936. Naast me staat een vrouw uit de buurt, ze wil een praatje. Het is een bordeel geweest, zegt ze, je zal er maar wonen. Nee, zeg ik, het was een fabriek. De schrijver heeft het blok gebruikt om zijn fantasie houvast te geven. Ze kijkt me met misprijzen aan en herhaalt: je zal er maar wonen. Ik vertel haar dat ik een huis heb gewoond dat inderdaad een bordeel was geweest. Ik maakte met een bureau en een boekenkast van het peeskamertje een studeerkamertje. Als er iemand aan het raam tikte, schudde ik mijn hoofd en riep: verleden tijd. Tegen de vrouw zei ik: ‘Een huis heeft geen geheugen, het is een ding. Dingen kunnen geen geheugen hebben.’ Ze zag dat het me ernst was, maar ik weet zeker dat ze dacht: je zal er maar wonen.

Kaft van de eerste druk: een gebonden, gesigneerde
en genummerde editie voor de abonnees van de uitgeverij (AFdH)

Doelloos kijken heet de nieuwe, elfde bundel met zeer korte verhalen van A.L. Snijders (lees ook onder meer hier). Die bevat de ZKV’s uit 2017 en 2018, zoals hij die wekelijks voorlas op de radio en/of publiceerde in het Vlaamse dagblad De Standaard. Op de achterkant lees ik dat Tommy Wieringa Snijders de meester van het eenharig penseel noemt. Mooier kan ik het niet zeggen.