Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 34 - 239. Meester van het eenharig penseel [1/2]

dinsdag 27 augustus 2019

Bordeel

Op de Passeerdersgracht, waar je ook kan stilstaan, kijk ik naar een huis als een blok, het gebouw dat Bordewijk heeft gebruikt voor z’n roman R
ood Paleis – 1936. Naast me staat een vrouw uit de buurt, ze wil een praatje. Het is een bordeel geweest, zegt ze, je zal er maar wonen. Nee, zeg ik, het was een fabriek. De schrijver heeft het blok gebruikt om zijn fantasie houvast te geven. Ze kijkt me met misprijzen aan en herhaalt: je zal er maar wonen. Ik vertel haar dat ik een huis heb gewoond dat inderdaad een bordeel was geweest. Ik maakte met een bureau en een boekenkast van het peeskamertje een studeerkamertje. Als er iemand aan het raam tikte, schudde ik mijn hoofd en riep: verleden tijd. Tegen de vrouw zei ik: ‘Een huis heeft geen geheugen, het is een ding. Dingen kunnen geen geheugen hebben.’ Ze zag dat het me ernst was, maar ik weet zeker dat ze dacht: je zal er maar wonen.



Kaft van de eerste druk: een gebonden, gesigneerde
en genummerde editie voor de abonnees van de uitgeverij (AFdH)


Doelloos kijken heet de nieuwe, elfde bundel met zeer korte verhalen van A.L. Snijders (lees ook onder meer hier). Die bevat de ZKV’s uit 2017 en 2018, zoals hij die wekelijks voorlas op de radio en/of publiceerde in het Vlaamse dagblad De Standaard. Op de achterkant lees ik dat Tommy Wieringa Snijders de meester van het eenharig penseel noemt. Mooier kan ik het niet zeggen.

Archief 2019