Week 33 - 235. Wegchef-dirigent

We waren gisteravond (zondag 14 juli), zonder dat vooraf te weten, bij het afscheid van het Orkest van het Oosten uit Enschede. Dat speelde, onder bezielende leiding van de vertrekkende chef-dirigent Ed Spanjaard (1948), zijn laatste concert, want het fuseert deze zomer noodgedwongen met het Gelders Orkest uit Arnhem. 
In het Amsterdamse Concertgebouw speelde het orkest een Bruch- en Ravel-programma, voorafgegaan door en afgesloten (!) met ouvertures van Wagner en Berlioz.  

Orkest van het Oosten en Emmanuel Tjeknavorian

In het eerste vioolconcert van Bruch mocht de pas 25-jarige Weense gastviolist Emmanuel Tjeknavorian soleren en dat was bijzonder imponerend; bij de sprookjes van Ravel, na de pauze, kregen alle secties van het orkest – de strijkers, hout- en koperblazers, slagwerkers en harpisten – hun laatste mogelijkheid te excelleren, wat resulteerde in een te lang en daardoor saai muziekstuk. 

Daarna was het afscheid nemen, want de fusie van twee orkesten betekent het vertrek van twee keer een half orkest. En van beide chef-dirigenten. In zijn inleiding – in het Engels, vanuit de wetenschap dat ook veel toeristen deze Concertgebouw-concerten bijwonen, terwijl Tjeknavorian juist een praatje in het Nederlands had ingestudeerd! – vertelde Spanjaard, die aantrad na het bijna-faillissement van het orkest en daar uiteindelijk maar tweeënhalf jaar heeft mogen werken, dat er de laatste jaren in ons land maar liefst acht orkesten zijn verdwenen. Bruchs eerste vioolconcert (uit 1866), met Tjeknavorians Stradivarius (uit 1698) in de hoofdrol, maakte daarom ook weemoedig. 

Orkest van het Oosten met zijn chef-dirigent 

Spanjaard, deze week in een interview in Tubantia, over zijn afscheid: “Ik probeer er niet aan te denken, maar het hangt natuurlijk wel degelijk als een schaduw over deze dagen. […] Ik kwam binnen in een moeilijke periode, maar ze waren allerminst gebroken. Deze club beschikt over een geweldige veerkracht. Ik heb ze een iets andere koers laten varen dan mijn voorganger, maar ze gingen er moeiteloos in mee. Er is iets gegroeid waarop we ook in de toekomst met groot vertrouwen voort hadden kunnen bouwen. […] Het voelt oprecht zwaar als ik dit alles bedenk. Ik ben van dit orkest gaan houden en het orkest ook van mij. Zondag gaan onze wegen uiteen.”