zaterdag 10 augustus 2019
Gisteren met plezier in deze rubriek geschreven over de mooie portretfoto’s van Arie Kievit. Vandaag over iemand die zich ook fotograaf noemt, maar zich vooral manifesteert als geldwolf. Als hij ergens een door hem gemaakte foto tegenkomt waarover geen rechten zijn betaald, krijg je stante pede een standaardbriefje vol taalfouten en zichtbaar tot stand gekomen via knip- en plakwerk van juridische passages. Dat overkwam publicisten die handelen met de beste bedoelingen en zich van geen kwaad bewust zijn, maar wel in de val lopen van de geldwolf. Het overkwam ook mij.
In mijn geval was de aanleiding een foto van Bram Vermeulen, die ik plaatste bij een logboek over hem. Door het schrijven van boeken over de Nederlandse cabaretgeschiedenis (1995), Freek de Jonge (2011) en Neerlands Hoop (2018) - je ziet ze hier - ben ik in het bezit van honderden foto’s van Bram Vermeulen, met wie ik sinds de jaren tachtig en tot aan zijn dood in 2004 bevriend was, die vaak in mijn theater optrad en met wie ik enkele theaterproducties maakte. Bovendien kreeg ik het Vermeulen-archief geschonken toen zijn impresariaat zomer 2016 stopte.
Ik had dus ruim de keuze voor een te plaatsen foto bij mijn stukje. Ik koos er eentje waarvan ik dacht dat het een familiekiekje was. Niet eens zo’n goede foto, maar wel een keer wat anders: Shireen en Bram ontspannen samen op een feestje. Stond geen fotograaf bij vermeld, dus die kon ik ook niet noemen.
De geldwolf, die verzon dat hij door mijn plaatsen van die foto een totale schade ondervond van € 840,-, maar bereid was ‘te schikken’ tot € 563,-, heb ik dit natuurlijk laten weten: dat ik de foto al bezat, dacht dat het een privéfotootje was, die inmiddels van deze site verwijderde et cetera. Ik stelde zelfs nog voor dat ik bereid was tegen betaling een van zijn foto’s af te nemen. (Toen had ik nog niet op zijn site gekeken!) Kreeg hij zijn geld ook, maar was het geen bloedgeld.
Maar geldwolf ruikt graag bloed, dus dat vond hij ‘geen optie’ – eerdere slachtoffers hadden mij al verteld dat hij met die twee woorden zou komen: ‘geen optie’. De man rent het hele jaar op openingen en premières achter zoveel mogelijk BN’ers aan om ze op de foto te krijgen en als dat gelukt is, blijft hij nog jarenlang op hun namen googelen in de hoop dat iemand per ongeluk een van zijn foto’s gebruikt zonder toestemming en naamsvermelding. Zo ja, kan zijn claimbriefje weer uit. Kassa!
Hij is heus niet de enige geldwolf in het ranzige roddelcircuit, waar mannen en vrouwen fotograferen die geen talent hebben voor artistieke foto’s, maar wel weten hoe je een camera vasthoudt. Dat laatste is vooral handig in lastige situaties. Nee, niet in de wildernis, want aan leeuwen en luchten valt nauwelijks iets te verdienen. Nee, wanneer er in korte tijd kuddes BN’ers passeren, die je voor elke prijs in je celebrity-boekje wilt hebben, vlijend of niet, maakt niet uit. Hebben is hebben! Of wanneer je je weer eens bedient van middelen om mogelijk een centje extra te verdienen over de rug van een ander (die haar of zijn geluk of verdriet niet met iedereen wil delen), zoals via het begluren van Youp van ’t Hek, het plegen van huisvredebreuk bij Martine Bijl of het achtervolgen van Prinses Diana.
Hij is dus niet de enige geldwolf, maar onthoud zijn besmette naam en mijd zijn besmeurde camera: Edwin Janssen.
