vrijdag 09 augustus 2019
Huis in de Duinen, woonzorgcentrum in Zandvoort, op een steenworp afstand van de zee en de dorpskern. Een groot deel van de bewoners is in dat dorp geboren en getogen.
Gebouwd in 1955 en daarmee het oudste verpleegtehuis van Nederland. Maar nu gaat het sluiten:
Bij oplevering is het Huis in de Duinen een zeer modern wooncomplex. Het gebouw is in de afgelopen decennia een aantal malen grondig verbouwd om te kunnen blijven voldoen aan de eisen van de steeds veranderende (opvattingen over) ouderenzorg. […] De zorgvraag verandert; wordt intensiever, complexer en daarmee zwaarder. Er is meer behoefte aan zorg op maat en dat stelt andere eisen aan zorgverleners en huisvesting. Het pand uit 1955 sluit onvoldoende aan bij de zorgvraag van vandaag. […] Na bijna 65 jaar trouwe dienst is het daarom tijd voor een nieuw huis. […] In het voorjaar van 2019 valt het doek voor het Huis in de Duinen. Op dezelfde plek zal een gloednieuw woonzorgcentrum zijn deuren openen. De bewoners verhuizen naar een tijdelijk onderkomen op het terrein […] totdat de nieuwe huisvesting is opgeleverd.
Dit citaat komt uit het boek Huis in de Duinen. Thuis in Zandvoort, uitgegeven door Kennermerhart, de organisatie die met 2.000 medewerkers en 750 vrijwilligers (ik citeer opnieuw) vanuit verschillende woonzorg-, behandel-, dag- en ontmoetingscentra diensten biedt op het gebied van wonen, (thuis)zorg en welzijn aan mensen die ouder worden en ouder zijn.
Fraaie uitgave met informatie over de geschiedenis van de ouderenzorg door de eeuwen heen en die binnen Huis in de Duinen in het bijzonder en met prachtige portretten van de bewoners. Arie Kievit fotografeerde alle (ruim veertig) bewoners; Els Timmermans sprak met tien van hen: Meneer Meijerink (1948 en daarmee de jongste bewoner), meneer Van Poppel (1944), mevrouw Blom (1936), mijnheer Koning (1933), mevrouw Van der Veld (1931), mijnheer Stuurman (1930) mevrouw Bakker (1929), mevrouw Doornekamp (1927), mevrouw Dalman (1926) en mijnheer Hollenberg (1921).
Waardevol herinneringsboek, zeker ook omdat drie van de geïnterviewden het nieuwe huis niet meer zullen meemaken: zij overleden in 2019, nog voor het verschijnen van dit boek.
Uiteenlopende persoonlijkheden: van schoonheidsspecialiste en visser tot oorlogsveteraan en beeldend kunstenaar. Allemaal gelukkig met het feit dat hun partners en/of kinderen en/of andere bekenden (vaak dorpsbewoners) vaak op bezoek komen. Behalve de beeldend kunstenaar:
“Ik heb er als vader een potje van gemaakt en mijn kinderen op jonge leeftijd verlaten en teleurgesteld. Je kunt scheiden van je echtgenote, maar niet van de kinderen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik af en toe bij het slapengaan hoop dat ik niet wakker word.”
