Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 30 - 211. Dierenleven [26/52]

dinsdag 30 juli 2019

“Dit gebeurt als mensen te dicht bij roofdieren komen. Dan moeten we het dier doden.” Nog een keer? 
“Als roofdieren te lief zijn tegen mensen, schieten we ze dood.”


Onder de titel Berenwelpje te vriendelijk om te mogen leven las ik dit woensdag (als ik dit schrijf, is het vrijdag 21 juni) in Het Parool

Rangers in het Scoggins Valley Park in de Amerikaanse staat Oregon hebben een jonge beer doodgeschoten omdat het roofdier zich te vriendelijk gedroeg als er mensen in de buurt waren. 
De schattig ogende berenwelp werd bijna dagelijks door parkbezoekers getrakteerd op eten, terwijl het voederen van dieren ten strengste verboden is. De ‘makke’ beer was bovendien een geliefd onderwerp voor selfies
Eerder deze maand kreeg de leiding van het park de eerste tips binnen over een beertje dat zich opvallend amicaal gedroeg en zich steeds ophield bij een waterpartij die veel toeristen trekt. Een week geleden werden aan de oevers tientallen mensen gespot die eten neerlegden in de buurt van het hongerige en nieuwsgierige dier. 
De sheriff deed vervolgens via Twitter een dringend verzoek aan de parkbezoekers. ”We proberen de beer weer in de bossen te krijgen, dus blijf weg bij het water.” Dat laatste lukte, maar een dag later dook de welp toch weer op bij het meertje. 
Omdat de situatie uit de hand dreigde te lopen en om herhaling te voorkomen, heeft de parkdirectie besloten de welp toch maar te doden. Volgens de sheriff is het levensgevaarlijk om wilde dieren te voeren omdat ze onvoorspelbaar kunnen reageren. “Jong of oud maakt niet uit. Het dier rende niet weg toen we met geweren op hem afliepen. Zo tam was het al geworden.”
De directie betreurt het dat de beer geschoten moest worden. “Dit gebeurt er als mensen zich niet houden aan het voederverbod. Bezoekers, die we dagelijks smeken het niet te doen, overzien helaas niet de gevolgen daarvan. Dit dier was gewoon te verwend en daardoor een te groot risico. Daarnaast is het eten geven aan roofdieren af te raden omdat de dieren ziek kunnen worden van eten dat voor consumptie door mensen bedoeld is”, aldus de sheriff. “Deze dieren kunnen uitstekend voor zichzelf zorgen.”

We vangen wilde dieren uit de wilde natuur om die in geciviliseerde parken aan beschaafde mensen te tonen. En als die mensen zich niet gedragen – tja, dan schieten we de dieren dood. Nog een keer?

Archief 2019