Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 27 - 188. Pixelparadijs [1/3]

zondag 07 juli 2019

Joep Lennarts (Eindhoven, 2 februari 1958) heeft tienduizenden ogenblikken betekenis gegeven door ze met zijn camera vast te leggen. Nu ziet hij iets onder ogen wat te gruwelijk is Hij legt zijn toestel weg. Als hij naar buiten loopt, gromt de donderdagnacht uitgeblust tegen de vrijdagochtend die zich monter aan hem opdringt. Hij stapt in zijn auto, rijdt van de Bossche binnenstad naar de Hedelse brug en parkeert bij Treurenburg. Zo heet het chauffeurscafé en zo heet die straat daar aan de Maas. Prachtige start voor een tocht vol mooie plaatjes. Vertel hem wat! Maar daar komt hij niet voor. Treurenburg is deze morgen geen beginpunt, maar het decor van zijn eindbestemming. Treurenburg. Treurt hij? Of is hij vastberaden, ondanks het besef dat anderen om hem zullen treuren? Denkt hij daar aan? Aarzelt hij nog?

Het is 25 februari 2011 als hij zijn besluit ten uitvoer brengt. Het is 4 mei als men zijn lichaam vindt. 4 mei. Weer een zoon, een geliefde, familie en vrienden die jaarlijks hun dode gaan herdenken. En natuurlijk hebben die zich in de  negenenzestig tussenliggende dagen gerealiseerd dat Joep niet levend zal terugkeren. Wat er in die periode in hen omgaat, lezen we in ontroerende bijdragen aan het weblog op zijn site:

Gisteren heb ik de moed gevonden om […] opnieuw naar de onheilsplek bij Hedel te gaan. Tijdens de eerste liefdesdagen met Joep heb ik hem van een van mijn verre reizen een klein Azteken-fluitje uit Mexico cadeau gegeven. […] Dat fluitje vond ik deze week, door een zee van tranen, naast zijn bed terug. Het bracht mooie herinneringen aan ons boven.  

Ik ben gisteren met het fluitje en fluittonen op pad gegaan naar de Maas om mijn geliefde te vinden. Gevonden heb ik hem niet… [*]




Acht jaar na Joep Lennarts’ dood verscheen Het Pixelparadijs, een boek met een thematische keuze uit zijn beelden, aangevuld met onder meer interviews en beschouwingen. Voor een voorproefje kijk je op de website: Pixelparadijs. Maar… daarna vooral dat prachtige boek kopen.


[*]

Begin van een dubbelportret van twee fotografen – Marc Bolsius en Joep Lennarts –, zoals te lezen in c2 x m2. Tien culturele portretten op de vierkante meter

Archief 2019