Week 26 - 185. Nieuwsshow

Op dienstreis blijf ik zaterdagochtend (als ik dit schrijf, is het maandag 10 juni) in de auto op NPO-Radio-1 naar Nieuwsweekend luisteren nadat ik in de vooraankondiging verneem welke boeken Onno Blom na tien uur komt bespreken. Dat wil ik wel horen. Zo komt het dat ik kort voor tienen vaste presentatoren Peter de Bie en Mieke van der Weij in gesprek hoor gaan met Mandy Evers, een jonge vrouw uit Hilversum die erin slaagde twee Eritrese kinderen, van acht en tien jaar oud, te herenigen met hun ouders. 

Die ouders wonen inmiddels in Nederland en beschikken over een verblijfsvergunning voor het hele gezin, maar… die kinderen hierheen krijgen, lukt maar niet, ook al beschikken zij over alle benodigde papieren. Vier jaar duurt dat wachten nu al en Mandy Evers besluit dat het geduld nu genoeg op de proef is gesteld. Zij belooft aan de moeder, aan wie zij Nederlandse taalles gaf en met wie zij bevriend is geraakt, dat zij de kinderen persoonlijk gaat halen. Het communiceren met IND, AIVD en andere instanties die je eindeloos van het kastje naar de muur sturen, blijkt vervolgens een dagtaak, de reis een kostenpost die onbetaalbaar is tenzij haar man toezegt… En voor de bijkomende kosten start zij een Crowdfunding-actie op.

Gaandeweg het gesprek denk ik: Nederland, stop toch met die aprilse lintjesregen en zet elk jaar alleen nog maar helden als deze Mandy Evers in het zonnetje. Dit met als motto, uit Herman van Veens lied Anne: "De wereld is niet mooi, maar jij kunt haar een beetje mooier kleuren."
Ik raak zelfs ontroerd door haar idealisme, maar… ga me wel steeds meer afvragen waarom Mandy Evers tijdens dit interview zelf zo nuchter blijft. Die reis, haar resultaat, dateert van pas een paar weken geleden en is nog vers. Hoe kan het dat zij dat alles zo onbewogen vertelt?

En dan gebeurt er iets en snap ik het volkomen. Zij heeft zich grootgehouden tot het niet langer ging. “Die kindjes”, snottert zij en ik snotter mee. Grootse radio.

Kijk en luister hier.