Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 26 - 182. Podcast

maandag 01 juli 2019

Prachtige VPRO-PodcastWaarom?, bedacht en gemaakt door de Vlaamse radiomaker Eva Moeraert. Gaat over de zelfmoord, in 1997, van de 18-jarige Bjorn. Bjorn en Eva zaten beiden op scouting en… hadden even een relatie.  





Twee jaar geleden vond zij bovenstaande bruine envelop terug. Met naast de doorgehaalde adresregels zijn naam. De inhoud: Bjorns rouwprent en zijn liefdesbrieven aan haar. Maar ook Eva's eigen brieven met opgetekende herinneringen aan hem. Moeraert: “Toen wist ik het weer. Ik was zeventien. Ik zag mezelf op mijn gele scooter naar het kerkhof rijden en die brieven schrijven aan zijn graf.” 
Weer een paar maanden later hoorde ze op de radio The unforgiven van Metallica, het lied dat klonk op Bjorns begrafenis. “Ik huilde en begreep niet waarom ik zo heftig reageerde. En toen wist ik: ik wil hier iets mee doen, ik wil hierover praten.”

Bjorn verdween mei 1997 plotseling. Een week later sprong hij uit het raam van de hotelkamer waar hij verbleef met een vriend. Hij overleed in het ziekenhuis aan zijn verwondingen. Niemand in zijn omgeving zag dit aankomen en… niemand kende die andere jongen, ook Eva niet. Niet van naam, niet van gezicht. 
Meer dan twintig jaar later gaat zij op zoek naar antwoorden. “Ik wilde die vriend spreken. Waarom waren zij op die hotelkamer? Waarom wisten wij niet van Toms bestaan? Waarom heb ik hem niet eerder opgezocht?” En natuurlijk is er die ene, lang verdrongen vraag: “Een paar maanden eerder had ik Bjorn gezegd: tussen ons wordt het niks. Heb ik zijn hart toen gebroken?”

Dat Eva’s zoektocht te beluisteren moest zijn, lag van in het begin vast. “Ik ben een radiomaker en mijn microfoon is mijn wapen.” Het werd geen radiodocumentaire, maar een Podcast: vijf afleveringen van een half uur. Daarin is zij journalist, die opnieuw wegwijs maakt in de jaren negentig, de tijd van grunge en metal, de muziek waar Bjorn zo van hield. En ze is personage: de vrouw die vertelt over hun tijd samen en die, aan de hand van die onbekende vriend en Bjorns afscheidsbrief, de maanden daarna reconstrueert – de laatste van zijn korte leven. 

Te beluisteren op: vpro.nl/waarom

Archief 2019