Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 26 - 181. Dierenleven [18/52]

zondag 30 juni 2019




Je steelt een haan bij een boer en die prop je in een rieten mand en die mand hijs je 18 meter omhoog aan een paal en laat je daar drie dagen hangen.  

Zo doen ze dat op Schiermonnikoog, want ze doen ze dat elk jaar bij het Pinksterfeest. En zo doen ze dat al heel veel jaren. En zo blijven ze dat ook doen. En niemand op Schier heeft daar moeite mee. Die dierenactivisten, die kwamen protesteren met een handjevol, komen dan ook niet daar vandaan. Die komen natuurlijk van het vaste land. Waar bemoeien ze zich mee? Bovendien: wat is er aan de hand om zo moeilijk te komen doen? 
“We hebben gewoon een hele leuke traditie hier op het eiland. En er is nog nooit één haan dood uit de mand gekomen. Die demonstranten moeten zich inzetten voor zaken die er wèl te doen, zoals die plastic soep in de zee."

En de demonstranten? Die komen volgend jaar gewoon weer terug. En daarna ook, want, zo zeggen ze: “Dit is echt niet meer van deze tijd. Dit gaat inderdaad maar om één haan, maar het is een symbool voor al het andere dierenleed dat er is. Ze kunnen die haan gemakkelijk vervangen door iets anders. Zelfs door een haan! Laat er bijvoorbeeld door basisschoolkinderen een knutselen en stop de mooiste in die mand. Heb je nog steeds je ‘traditie’.”




Vijftig jaar geleden was het niet denkbaar dat twee mannen of twee vrouwen met elkaar zouden trouwen en/of samen kinderen opvoedden. Nu is dat alleen nog maar verwerpelijk in christelijke dorpen als het onze.
Over vijftig jaar is het niet meer voor te stellen dat er een tijd was dat mensen vonden dat ze zo superieur waren aan dieren dat ze die mochten mishandelen, doden en zelfs opeten! Zelfs niet meer op het achterlijke eiland Schiermonnikoog.

Archief 2019