woensdag 19 juni 2019
Deze dagen (als ik dit schrijf, is het zaterdag 1 juni) speelt Erik van Muiswinkel in de Verkadefabriek zijn nieuwe theaterprogramma, dat hij hier de vorige maand ook monteerde. Buigt Allen Mee Voor Drs. P, met als ondertitel:Erik van Muiswinkel eert een honderdjarige. Dat gebeurt aan de hand van liederen van en anekdotes over Hein Polzer (1919-2015), die in augustus honderd jaar zou zijn geworden.
Van Muiswinkel, in de voorstelling begeleid door Guus van Marwijk op toetsen en Paul Remmelts op snaren, heeft Drs. P persoonlijk gekend – zij correspondeerden al in 1976 met elkaar – en dat stelt hem in staat Polzers leven en werk vakkundig samen te brengen.
Ontroerend is het deel waarin Van Muiswinkel vertelt over de laatste jaren van de oude meester. Die waren moeilijk. Inmiddels zwaar dement en breekbaar woonde hij in De Flesseman, hetzelfde Amsterdamse verzorgingshuis als waar Adèle Bloemendaal verbleef; zij was zelfs zijn buurman. Hij schreef in de vroege jaren zeventig haar feestkrakers Hallelujah Kameraden en Wat heb je gedaan, Daan? Over dat laatste lied meldde hij zelf in betere tijden: “Toen het krakerseizoen weer eens wat aangebroken, stelde ik balsturig een nummer samen uit de essentiële elementen van zo’n ding: dom refrein met veel herhaling en voor de coupletten min of meer geladen rijmwoorden. Zinledige lettergrepen completeerden de tekst. Het werkte.” Maar nu kenden ze elkaar niet meer; Adèle was zelfs bang van de oude knorrepot.
In die laatste jaren van zijn leven kreeg hij dagelijks bezoek van een van de leden van het zogenoemde P-Comité. Dat bestond uit een aantal vrienden, onder wie dichter Ivo de Wijs, muzikant Paul Prenen, uitgever Vic van de Reijt en jazzpianist Ringo Maurer.
Ivo de Wijs zat een keer bij de Doctorandus aan tafel en citeerde het eerste couplet van De Grenadiertjes, waarna de maker ervan onverwacht en onverwachts inviel en foutloos alle zeventien de coupletten declameerde. De Wijs vertelde over dat voorval aan het comité en Ringo Maurer besloot Polzer bij een volgend bezoek in zijn rolstoel mee te nemen naar de hal van de Openbare Bibliotheek, waar immers een piano staat [*].
Zo’n drie kwartier heeft hij daar de zacht zingende Polzer begeleid en fotograaf Dennis Hilgers kwam voorbij en was zo alert om daarvan met zijn iPhone een stukje op te nemen. Erik van Muiswinkel laat er in zijn voorstelling een fragment van zien: Zusters Karamazov. (Lees hier de tekst.) Ontroerend beeld, omdat je ziet hoe de broze Polzer geniet, óók van het publiek dat hem omringt. Dit was minder dan vijf maanden voor zijn dood.
[*] Winifred Schilling meldt dat het toch echt anders was: Ringo en hij kwamen zelf met het idee om piano te gaan spelen bij en voor Heinz Polzer. Zie hier een fragment daarvan, gewoon opgenomen in het verpleeghuis.
