Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 22 - 154. Pooweezie [8/9]

maandag 03 juni 2019

Vervolg van hier.


Inmiddels dus over vijf van de zes genomineerde bundels geschreven. Nu rest alleen nog Stalker van Joost Decorte.




Joost Decortes bundel moet het doen zonder aanprijzingstekst op de achterkant en zonder beeld of informatie over de auteur. Die zoeken we dan maar op. Hij is in 1971 geboren in Hove (Vlaanderen) en studeerde filosofie en kunstgeschiedenis. Stalkeri s zijn debuut. 


Een stalker is iemand die zich begeeft op verboden terrein. In de betekenis zoals wij die kennen, draait het om de persoon: iemand die een ander obsessief volgt en lastigvalt. Maar in de film Stalker, van de Russische regisseur Andref Tarkovski (1932-1986), staat niet die persoon, maar dat verboden gebied centraal. In dat landschap is zoveel mysterieus gebeurd, dat het tot verboden gebied is verklaard. En juist dan zijn er mensen – de stalkers zoals wij die kennen – met een niet te temmen diep verlangen erheen te gaan. Want men is ervan overtuigd dat daar de huizen met personen zijn waar wensen gerealiseerd of hersteld worden, ook al weet men nog niet of niet meer precies wie of wat men zoekt.

Joost De Corte is de stalker in de dichter en de dichter in de stalker. Hij wil geheimen ontrafelen, antwoorden vinden op vragen over gebeurtenissen, gewoontes, gedragingen en nog zoveel meer wat besloten is of in iets besloten ligt. Is het verboden gebied dat hij betreedt de poëzie? Gaat het hem lukken daarop vat te krijgen?

Rutger Kopland dichtte: Wie vindt, heeft slecht gezocht en de wijsheid dat het niet gaat om het doel maar om de reis ernaartoe is aan velen toegeschreven. Gelukkig is ook Joost Decorte zo’n zoeker, zoals in het zesde gedicht (van negen) in de afdeling Nervatuur van de afstand. Dat kende ik al, uit de bundel Verstrooid papier, die in 2012 verscheen. Hij schreef het naar aanleiding van een foto, achtergelaten in een tweedehands boek. (Mooi onderwerp voor binnenkort, want Verstrooid papier is, hoewel dus al wat ouder,  een bijzondere uitgave.)

O ja, of Decorte de grote poëzieprijs gaat winnen? Nee, dat denk ik niet.

Archief 2019