vrijdag 24 mei 2019
Vervolg van gisteren.
Citaat uit Van veel te veel een spaarzaam deel. Michel van der Plas:
Ik nam mijn cabaretwerk nog steeds zo weinig serieus als ‘beroepsbeoefening’, dat het me tot die tijd eigenlijk niet zoveel kon schelen of mijn naam wel werd genoemd. Tot er iets vervelend gebeurde. Voor Frater Venantius ontving ik een afrekening van de Buma, de organisatie die onder meer verantwoordelijk is voor het beschermen en betalen van auteursrechten. Tot mijn opperste verbazing zag ik dat mij slechts een kwart van de rechten van dat nummer was toebedeeld. Ik heb toen meteen gebeld en vroeg hoe dat zat. Ik ging er immers van uit dat het voor de helft op naam stond van componist Harry Bannink en voor de andere helft voor mijn rekening kwam. Ik kreeg te horen dat Sonneveld de helft had geclaimd en dat de andere helft zou worden verdeeld over Bannink en mij. Ik ben woedend geworden en ik heb een afspraak met ze gemaakt. Want toen ik het lied nog eens goed beluisterde, ontdekte ik inderdaad dat enkele zinnen niet van mij waren. Maar die waren er slechts voor de gelegenheid in gestopt. Het betrof hier immers die opname van het Grand Gala, waar Wim Sonneveld iets zegt over Marlène Dietrich. […]
Men heeft bij de Buma toen tot op de seconde nagerekend hoe het zat met de auteursrechten van dit nummer. Uiteindelijk zouden Sonneveld in plaats van de helft dus slechts enkele procenten toekomen. Nou, die wilde ik hem niet onthouden. Er is een brief van de Buma naar Sonneveld gegaan, waarin men precies uiteenzette hoe de vork in de steel zat. Men verzocht hem dringend het geld terug te storten, daar dat hem niet toekwam. Sonneveld weigerde echter halsstarrig. […]
Omdat hij vasthield aan de helft van de auteursrechten van da nummer, ben ik naar het befaamde Amsterdamse advocatenkantoor Verdaasdonk gestapt. Vervolgens is Sonneveld wel door de knieën gegaan en het heeft onze verhouding tijdelijk verziekt. Later heeft hij ook nog wel gezegd dat ik het zo niet had moeten doen. Ik antwoordde dan dat hij blij mocht zijn dat er geen rechtszaak van gekomen is, want die had hij verloren.
Waarom kies ik dit citaat? Omdat er bij het verschijnen van dit boek iets soortgelijks gebeurde.
Ik schreef niet alleen deze monografie over Michel van der Plas, maar stelde ook een uitvoerig ingeleide cd samen met repertoire van Cursief. Titel: Cursief. Hoogtepunten uit het roemruchte KRO-radioprogramma, 1967-1975. 27 liedjes en sketches, waarvan 19 van de hand van Van der Plas, die dan ook de spil van het schrijversteam was. En wat staat er vermeld als credits: samenstelling Evert de Vries en Frank Verhallen.
En wat was de bijdrage van die Evert de Vries, toenmalig directeur van het Amsterdams Kleinkunstfestival dan wel? Nou, dat festival organiseerde een avond waarop Cursief nog één keer herleefde en daarom kwamen de royalties voor deze cd ook hem toe, vond hij, ook al deed hij helemaal niets. Anders dan bij Van der Plas en Sonneveld heeft het onze verhouding voorgoed verziekt.
[Van deze heruitgave, in 2007, wist ik zelfs helemaal niet, totdat ik die in de boekwinkel zag liggen. Samenstelling? U raadt het al.]
