Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 19 - 133. Dierenleven [2/52]

maandag 13 mei 2019


Vervolg van gisteren.

Natuurlijk vind ik daar iets van: alpaca's houden in Nederland, maar... deze (vijf) exemplaren en de (twee) schapen fotografeerde ik tegenover ons huis, aan de andere, niet-rivierse kant van de dijk. En dus weet ik ook hoe met die beesten wordt omgegaan.

Ze hebben, net zoals de aanwezige ezels en kippen, een stenen en verwarmd binnenverblijf en een overdekt buitenverblijf. En een verzorger, die er elke dag is om de hokken schoon te maken en eten en aandacht te geven.

Pas was ik 's ochtends, tijdens het tweede hondje-rondje, voorbijgelopen en een van de ezels ging enorm tekeer. Janken, leek het wel, gillen. Een paar uur later trof ik zijn verzorger en kon ik vragen wat er toch aan de hand was met het dier.

Hij keek naar het beest en het beest naar hem. Niets anders, dacht hij na lang nadenken, dan dat de ezel aanvoelde dat hij op zijn fiets was gestapt en onderweg was. Op welke afstand voelt hij dat aan, wilde ik vragen, maar ik deed het niet. Liefde die wederzijds is, telt immers haar kilometers noch haar inspanning

Archief 2019