Week 16 - 111. Getuige van een moord [2/2]

Vervolg van gisteren.


Schrok vannacht - let wel: ik loop voor in deze rubriek: het is dinsdag 16 april - vaak wakker met dat tragische moment op mijn netvlies. En ik denk er de hele dag aan.

Gisteren, op mijn terugreis, zag ik al wat kuikens liggen. Nee, geen kuikens meer, want alle levensverwachting was gereduceerd tot een eenzaam bolletje veren.

Vanochtend, dezelfde ramproute te rijden als die van gisteren, lag daar moedereend in de berm. Niets meer te beschermen omdat ze zelf niet werd beschermd…




Met een vriendin had ik het pas over die prachtige bundel De deur (1972), van Bert Schierbeek (1918-1996)  (lees ook hier en hier), met aan zijn overleden vrouw gerichte gedichten [*]. Toen ik vannacht besloot dit stukje te schrijven, dacht ik aan dit gedicht daaruit. Ik ken het uit mijn hoofd, zoals ik zoveel gedichten kan declameren. Dat moet, want er zijn zoveel momenten in ons leven dat wij de boekenkasten niet dicht bij ons weten.

Een paar uur later, om 7 uur (dinsdag 16 april dus), sla ik de Volkskrant open en lees daar de overlijdensadvertentie van Max van Weezel, over wie ik ook al vaker schreef (zie hier en hier en hier).




Daar staat exact datzelfde gedicht. Helaas zonde bronvermelding, maar die kreeg je nu van mij.

BMW-bestuurder:

kijk
’t is veel erger 
dan je denkt
als je denkt
[àls je denkt, FV]
is ’t nog erger.

[*]

Van de flaptekst van De gedichten:

Toen in 1970 zijn vrouw Margreetje verongelukte, kon Bert Schierbeek maandenlang geen letter op papier krijgen. 'Toen de prop eruitvloog’, constateerde hij later, ‘borrelden allereerst deze kale zinnetjes op.' De schrijver doelde op de aarzelende gedichten die in 1972 het licht zagen onder de titel De deur. Door de omstandigheden gedwongen had Schierbeek voor het eerst afgezien van de langere, meer verhalende prozagedichten waar hij patent op had. In sobere, ontroerende verzen probeerde hij daarin het onzegbare te zeggen. En met succes, want de De deur werd lovend ontvangen. Voor hemzelf was de toon gezet en dat leverde een reeks eigenzinnige, prachtige dichtbundels op.