Week 15 - 106. Gedicht? [1/2]

Elly de Waard schreef deze anekdote over Remco Campert:

Campert is iemand die er altijd is en is geweest, zo heb ik het idee, hij hoort bij het vele van mijn leven. Hoorbaar in als hij zijn proza leest en je als publiek slap van het lachen ligt (heerlijk is dat!) en zichtbaar in de stilte van het in zijn gedichten lezen.
De eerste keer dat ik hem werkelijk zag, was door het kleine ronde glas van een teevee, zo’n vijftig jaar geleden. Het was een programma dat je niet graag oversloeg, het stond hoog aangeschreven. Hans Gomperts ondervroeg de groten van de literatuur en enkele jongeren en Remco zou de laatste van de serie zijn, maar laat die uitzending nu juist de eerste worden die ooit werd geschrapt! Vanwege wat toen aanstootgevend werd geacht, de regels: ‘alles zoop en naaide, heel Europa was één groot matras’ uit het gedicht Niet te geloven – dat nu juist een voorbeeld van zijn onschuld gaf.
Uiteindelijk kwam de uitzending er toch via een andere zuil, maar wat me daar het meeste van is bijgebleven is iets heel anders, een klein zinnetje dat door de dichter op het laatste ogenblik erin gefrommeld was (direct op camera!): Deborah Wolf, ik hou van je! waarbij hij keek als een stout kind dat dit met zijn liefste afgesproken had of zelfs met haar gewed  –  dat hij het durven zou of mogelijk ook had zíj hem uitgedaagd, want dat is wat de liefde doet, wat liefde is en ware het dat ik in tongen van de mensen en de engelen sprak maar ik had de liefde niet, ik was een rammelende cymbaal!
En dit, de timing en het roekeloze, het speelse in wat toen een stijf en deftig medium was, dat stal mijn hart, want voorde echte dichters staat de liefde altijd hoger aangeschreven.

Ze leest het ook zelf voor: zie hier.

En nu is het opeens een gedicht: lees hier.