Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 13 - 94 Nieuwe jas

donderdag 04 april 2019




Je als zanger een bestaand lied eigen maken is als het opnieuw inrichten van een huis: alles eruit, vergeten hoe het was en opnieuw beginnen. 

Er is een nieuwe tribute-cd met songs van Leonard Cohen, getiteld Hallelujah. Die achttien herinterpretaties zijn niet nieuw, maar afkomstig van eigen cd’s van de vertolkers, opgenomen tussen 1967 (judy Collins) en 2014 (Barb Jungr).

Ron Sexsmith maakte (in 1995) van Heart with no companion een up-tempo popsong (luister hier), Barb Jungrs vertolking (uit 2014) van Everybody knows zou een jazz-standard kunnen zijn (luister hier), Marissa Nadler’ Famous blue raincoat (uit 2005) klinkt als Ierse folk (luister hier), Stina Nordenstam zingt (in 1998) I came so far for beauty op een nieuwe, eigen melodie (luister hier)…

Heel bijzonder, die nieuwe jas. Maar dan toch… Nick Cave zingt (1983) Avalanche niet veel anders dan Leonard Cohen dat deed. En juist dat komt op deze cd zo hard bij me binnen. Luister hier.

En nog meer geldt dat voor Rufus Wainwrights uitvoering (uit 2005) van Chelsea hotel, no. 2, waarin zelfs de koortjes hetzelfde klinken. Wat prachtig. Kijk en luister hier

En nu ik toch weer onder de indruk ben van de liederen van Leonard Cohen eindig ik met een opname die niet op deze cd staat, maar zo mooi is: Antony zingt If it be your will. Kijk en luister hier, met ook nog de stem van de grote, grote meester zelf.

Deze week was er, tijdens het Amsterdams Kleinkunstfestival, een hommage aan het werk van Simone Kleinsma. Die sprak na afloop de vertolkers en de zaal toe, te beginnen met de uitspraak: "Nou, jullie hebben vanavond kunnen horen dat ik heus wel smaak heb." Understatement dat Cohen had kunnen maken... 

Archief 2019