Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 10 - 73. Marijke [1/2]

donderdag 14 maart 2019



Schitterend uitgegeven nieuw werk van Marijke Boon: op grammofoonplaat-formaat, een tekstbundel met cd en ep. Alles drie zijn ook los te koop, meen ik, maar zo bij elkaar gestoken door de zangeres die ook beeldend kunstenaar is, ziet dat er erg fraai uit. 

Titel Oude Haas en dat titellied besprak ik al eerder (lees en luister hier). Ook sommige andere liedteksten en gedichten in de tekstbundel en op de geluidsdragers verschenen al eerder, maar daarover schreef ik nog niet in Gedicht Gedacht of in deze rubriek. Daar komt nu verandering in.

Maar bij het kiezen van een andere liedtekst en het zoeken van een geluidsregistratie daarvan, kwam ik terecht bij een live-optreden waarin Marijke Boon vertelt over een optreden dat zij, bijna 25 jaar eerder, bijwoonde van Hugo Claus. Die las daar zijn gedicht Nu nog voor en Marijke Boon noemt dat een “magisch moment”. 
 

Meteen denk ik: in Gedicht Gedacht koos ik al vaak voor de grote dichter Hugo Claus – en eigenlijk verdient hij elke week een plaats –, maar nog niet voor die fabelachtige evergreen, zeker ook tijdens zijn literaire voordrachten. Een ode aan de aardse lust wanneer de dood zijn hoofd om de hoek van de deur heeft gestoken. 
 



Ik laat Marijke Boon dus nog één dag wachten. Nu kies ik voor dat gedicht van 29 kwatrijnen verdeeld over even zoveel bladzijden uit de bundel Alibi. Ik zet de vierregelige verzen, gebaseerd op een selectie uit het Sanskritische gedicht De Dief van liefde, onder elkaar; wel met de romeinse cijfers, maar zonder de cursieve commentaren. 

Lees en vooral ook luister hier!

Archief 2019