Week 9 - 68. Detlev [1/3]

De naam Detlev van Heest kende ik alleen van Ik ben ik niet, een bundel, uit 2014, met bespiegelingen en  boekbesprekingen die J.J. Voskuil (1926-2008) in de jaren vijftig schreef, dus vóórdat hij Bij nader inzien (1963) en de zeven delen van Het Bureau (1996-2000) publiceerde. 
De helft van Ik ben ik niet bestaat uit de weergave van gesprekken die Detlev van Heest had met Voskuils weduwe Lousje Haspers en daaruit bleek al Van Heests bijzondere schrijfstijl: zakelijk, nuchter, humoristisch, zeer eigenzinnig en meester van de dialoog – echt een literaire zoon van Voskuil dus, met wie hij de laatste jaren van Voskuils leven ook bevriend was geraakt.

‘Vroeger was een boek nog een gebeurtenis. Een boek!’
‘Dat krijgen ze nu met Ik ben ik niet.’
‘Als ze dat tenminste nog lezen. Ze hebben er geen tijd meer voor.’
‘Dan dragen we met dit boek de literatuur ten grave. Het is het passende besluit van de literatuur. Hierna kan de boekdrukkunst worden afgeschaft.’
Ze lachte. ‘Ja, het passende sluitstuk.’
‘De recensenten zullen zich op Ik ben ik niet storten.’
‘Zou het?’ Ze stond op. ‘Wil je een boterham?’

Ook van de flaptekst:
Detlev van Heest (1956) is parkeercontroleur in Hilversum en de schrijver van De verzopen katten en de Hollander, Pleun en Het verdronken land.

Boeken die ik niet kende dus, maar toen kocht ik die bibliofiele uitgave: In de hof van Van Eeden, prachtig uitgegeven door Hof van Jan. En ik dacht: o ja, Voskuil... En ik las In de hof van Van Eeden, vond het boekje prachtig en schreef er toen ook over (lees hier). Ik wist: die naam moet ik onthouden.

Wordt vervolgd.