zondag 24 februari 2019
Armando's Wiel in Rosmalen
Beeldend kunstenaar (en schrijver en musicus en nog veel meer) Armando (pseudoniem van Herman Dirk van Dodeweerd,1929) besloot zijn volledige collectie na te laten aan Amersfoort. In die stad van zijn jeugd was immers het Armando Museum gehuisvest. In de Elleboogkerk. Maar het houten gebouw brandde najaar 2007 helemaal af.
Hoewel de kerk daarna met verzekeringsgeld volledig is herbouwd, koos het gemeentebestuur er in 2011 voor daar niet opnieuw het Armando Museum te huisvesten. De stad wilde immers vijf ton op cultuur bezuinigen en dat bedrag was hiermee snel gevonden.
De eigen Armando-collectie – 21 werken – kon ondergebracht worden in een nieuw museum in Utrecht: Museum Oud-Amelisweerd. Maar… aan die keuze wilde Utrecht niet meebetalen, waardoor Amersfoort alsnog een ton per jaar moest bijdragen. Ook daarmee bleek het museum, dat voorjaar 2014 werd geopend met een tentoonstelling met de volledige Armando-collectie (maar liefst 1.100 werken), overigens niet levensvatbaar. Vier jaar later was het alweer dicht.
Toen Armando in 2013 vernam dat het Armando Museum niet zou terugkeren in Amersfoort, antwoordde hij: “Blijkbaar willen ze geen moderne rotzooi meer. Daar heb ik natuurlijk geen oordeel over, maar ik wil liever niks met zulke mensen te maken hebben." En drie maanden voor zijn dood besloot hij zijn eerdere belofte in te trekken: die 1.100 werken (minus de 21 die de stad al had aangekocht) gingen niet naar Amersfoort.
De Armando Stichting, sindsdien erfgenaam van alle schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen en persoonlijke bezittingen, zoekt nog naar een passende bestemming voor deze grote collectie, die miljoenen waard is.
Waarom fascineert dit me? Toen ik een paar jaar geleden besloot weg te gaan uit Rosmalen, Het Rode Huis te verkopen en de galeriefunctie ervan op te geven, maakte ik daarmee ook de keuze mijn Co Westerik-verzameling niet verder uit te breiden. In een nieuw woonhuis – en bovenal met een nieuwe geliefde en met dus de gezamenlijke invulling van levensstijl en huisinrichting – wilde ik geen tweehonderd Westeriks als balast inbrengen.
Ik benaderde musea om hun mijn hele collectie te schenken. Er kwamen zeer enthousiaste conservators en directies langs met wie ik ook meteen besprak of ik dan nog een tiental geliefde werken ‘in bruikleen’ of ‘als vruchtgebruik’ in huis zou kunnen laten hangen. Vond ik het echt niet erg dat ik daarmee per direct 190 van de 200 werken zou moeten missen? Nee, want als ze een mooie bestemming kregen... So we have a deal?
Zo'n geliefd werk: Westerik tekende Verhallen
Maar…
Maar…
Maar…
Maar de musea haakten af. Te weinig depotruimte (“en het merendeel zal toch maar heel af en toe te zien zijn”) en wel meer wetten en andere bezwaren die klaarblijkelijk in de weg stonden tussen droom en daad.
Wat ik daarvan vind? Om met Armando te spreken: “Blijkbaar willen ze geen moderne rotzooi meer. Daar heb ik natuurlijk geen oordeel over, maar ik wil liever niks met zulke mensen te maken hebben."
Wordt vervolgd!
