Week 7 - 52. Grande!

Had niet gedacht dat ik een aanprijzing voor de nieuwe cd van werelds grootste popster zou schrijven. Ik kende haar naam, maar dat was dan ook alles. Waarvan ik die kende? Zij was het die 22 mei 2017 optrad in de Manchester Arena in Manchester toen er een terroristische aanslag plaatsvond die 23 van haar fans het leven kostte, terwijl er ruim honderd gewonden waren. Zij annuleerde onmiddellijk al haar concerten, maar besloot wel in juni in Manchester een benefietconcert te geven. Daaraan werkten onder anderen Justin Bieber, Coldplay, Miley Cyrus, Take That en Robbie Williams mee en de opbrengst van het concert – ruim drie miljoen euro – was voor Het Rode Kruis, terwijl het fonds tijdens het concert ook nog eens bijna twaalf miljoen euro aan donaties ontving.

Ik dwaal af. Ik kende haar dus van naam. Maar in de auto hoorde ik twee songs van haar nieuwe album en die maakten veel indruk op me. En dus besloot ik haar cd’s te kopen. Op de hoes van Sweetener (2018) staat haar afbeelding op haar kop. Dat is vanwege die aanslag natuurlijk. Maar op  haar nieuwe cd, getiteld Thank you, Next, herhaalt ze die truc. Wat stond er nu op zijn kop? Haar verdriet om de stukgelopen relatie en plotselinge dood van haar ex, rapper Mac Miller.

De poprecensenten vonden de nieuwe cd geweldig, maar tegelijk dat het lied 7 rings erg uit de toon valt, omdat het “een flauwe variatie” zou zijn op My Favorite Things uit The Sound Of Music. Nou was dat juist het nummer waarmee ik kennis met haar muziek maakte (bekijk de videoclip). 
Ik hou erg van kunstenaars die niet navelstaren, maar zich vragen durven stellen over hun positie binnen een traditie. En dan mag dat best zijn vanuit deze gedachte: ‘Alles is al gedaan, alleen nog niet door mij!’ Daar hoort ook omkijken bij.

Tijdens haar Manchester Tribute zong Ariana Grande als toegift Somewhere over the Rainbow van Judy Garland. Haar fans waren er stil van, maar dat alleen omdat ze werkelijk geen idee hadden wat zij zong en waarom... (bekijk de videoclip). Ik bedoel maar.