Week 6 - 41. Pooweezie [4/9]

[Vervolg van gisteren.]

Onno-Sven Tromp (51) is zo’n eigen-beheerdichter. Trouw laat hem aan het woord:

Tot nu toe heb ik vijf bundels in eigen beheer uitgegeven. Ik schrijf sonnetten en haiku’s (lees hier, fv). Die genres zijn niet in de mode. Bij uitgevers raak ik mijn werk dan ook lastig kwijt. Ik heb het wel geprobeerd, totdat ik dacht: waarom doe ik het niet zelf?

Ik heb als redacteur gewerkt bij uitgever Querido, dus ik wist hoe het moest. Ik kende een freelance-vormgeefster. We kropen samen achter de computer. Daarna heb ik offertes aangevraagd bij drukkers. Een paar weken later stonden de boekjes op de stoep: drie- à vijfhonderd exemplaren, dat was begin jaren negentig het minimum.

Inmiddels gaat het veel eenvoudiger. Bij een selfpublishing-platform als ‘Brave new books’ kun je je manuscript online uploaden. Je kiest een formaat, layout en kaft. Je maakt een omslagtekst en krijgt een indicatie van de kosten. Die platforms zijn aangesloten op bol.com en de boekhandel, dus de afzetkanalen heb je al. Het drukken gaat via ‘printing on demand’: ze drukken alleen wat de handel bestelt. Zo blijf je nooit met boekjes zitten.

Ik redigeer mijn werk zelf. De uitgever mis ik alleen voor de publiciteit; met een bekend label krijg je sneller recensies. Dat snap ik. Dichtbundels in eigen beheer zijn gemiddeld minder goed dan die van uitgevers, maar er zit ook kwaliteit tussen. Zelf heb ik aardig wat prijzen gewonnen. Ik ben ook voor de derde keer doorgedrongen tot de finale van de Turing-gedichtenwedstrijd.

Financieel levert een publicatie in eigen beheer nauwelijks iets op. Zeg twee euro per boekje, en daar moet nog belasting af. Maar via een uitgever is het net zo slecht. Ik kan er niet van leven. Gelukkig heeft mijn vrouw een inkomen. Daar redden we het mee, als we niet te ruig doen. Ik voel een noodzaak om gedichten te schrijven. Het is een offer, maar ik heb het ervoor over.