Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 5 - 40. Pooweezie [3/9]

zaterdag 09 februari 2019

[Vervolg van gisteren.]

Gisteren (8 februari) in Trouw een artikel over de doe-het-zelfdichter. Die publiceert niet bij een uitgeverij, maar geeft zijn bundels zelf uit.

Voor de Grote Poëzieprijs mochten dit jaar voor het eerst ook dichters meedoen die poëzie in eigen beheer publiceren. Van de 150 ingezonden bundels bleken dat er uiteindelijk niet meer dan tien te zijn en geen daarvan bereikte de longlist. Jurylid Joost Baars – vorig jaar winnaar van de prijs, die toen nog VSB-Poëzieprijs heette, maar de sponsor trok zich terug – stelt in Trouw: “De kwaliteit van eigen beheer ligt toch lager. Dat is niet zo vreemd. Uitgeverijen hebben een poortwachtersfunctie; ze pikken eruit wat ze goed vinden en maken dat nog mooier.”

Ik citeert uit Trouw:
Sommige dichters die iets uit eigen beheer instuurden, vertrouwen het niet. Ze vermoeden dat er vooroordelen meespelen. De jury zou eigen-beheerbundels minder serieus hebben bekeken. Dichter Ton van ’t Hof [zie hier en hier!!!, fv] schrijft op zijn blog zelfs dat eigen-beheerdichters ‘een poot is uitgedraaid’. Ze moesten wel het inschrijfgeld van 75 euro betalen, maar zouden nooit een schijn van kans hebben gehad. […] “Er klinken al oproepen om nooit meer iets uit eigen beheer in te zenden voor de prijs, maar dat zou ik erg jammer vinden”, zegt Jan Coerwinkel van Poetry International. […] “Er wordt steeds meer uitgegeven in eigen beheer. Daar zou best iets tussen kunnen zitten. Het is een experiment. Over een aantal jaren kunnen we de balans opmaken.”

Vervolgens laat Trouw twee van die eigen-beheerdichters aan het woord. Over hen morgen meer.

Archief 2019