Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 5 - 35. Hartverscheuren

maandag 04 februari 2019

Dagelijks bezorgt men hier vier kranten: ’s morgens Trouw en de Volkskrant, ’s middags NRC-Handelsblad en Het Parool. Hoewel steeds selectiever scheur ik nog altijd (gedeelten van) pagina’s uit waarop iets staat heb wat ik nògmaals wil lezen of waarmee ik nog iets wil doen, bijvoorbeeld in deze rubriek, meestal omdat ze me onroeren.

Het bakje met die knipsels was inmiddels weer behoorlijk vol geraakt en de tijd om aan deze rubriek te werken ontbrak. Maar de afgelopen dagen heb ik dit Logboek behoorlijk bij kunnen werken, onder meer door weer eens door dat bakje heen te gaan.

En dus schreef ik gisteren over een column in Het Parool van 12 januari (lees hier) en vandaag over een ook al ouder stukje uit de Volkskrant (van 28 januari).


Ruim acht jaar lang – van maart 2010 tot mei 2018 – publiceerde Arnon Grunberg zes dagen per week een tekst van 150 woorden op de Volkskrant-voorpagina. Zijn Voetnoot, zoals hij die rubriek noemde, verscheen 2.500 keer. Inmiddels plaatsen Paulien Cornelisse (op dinsdag, donderdag en zaterdag) en Sander Donkers (op maandag, woensdag en vrijdag) hun voetnoot, dit onder de titel 150.

Zoals Grunberg je toch zeker één keer in de week verraste met een bijdrage, zo doen Cornelisse en Donkers dat ook, weliswaar samen. Maar reden om er een 150’je uit te scheuren had ik nog niet. Tot vorige week zaterdag (28 januari) dus, toen Donkers deze letterlijk en figuurlijk hartverscheurende bijdrage schreef:
 



Archief 2019