Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 5 - 34. Kooiman I.M. [2]

zondag 03 februari 2019

De tekst boven de overlijdensadvertentie van Dirk Ayelt Kooiman luidt: “Is er nog tijd om mijn boek te voltooien?” Dat schreef ik maandag 8 oktober in deze rubriek in mijn In Memoriam aan schrijver Dirk Ayelt Kooiman (lees hier).





Op de Boeken-pagina van Het Parool (zaterdag 12 januari) onthult Marjolijn de Cocq waarom Kooimans dochters kozen voor die uitspraak. Ik citeer uit haar column, getiteld Harnas:

Ga nou naar de dokter pap, hadden zijn dochters tegen hem gezegd toen zijn gezondheidsklachten toenamen. Zou hij doen. Maar eerst moest Dat Boek af. [] Hij had het, toen hij in het ziekenhuis terechtkwam, de artsen gevraagd: "Is er nog tijd om mijn boek te voltooien?" [] Nee, die tijd was er niet. Nèt niet. De laatste vijf pagina's van Kooimans roman Het gebeurde bleven ongeschreven.
Ze vertelden er afgelopen zondag over op het podium van De Kleine Komedie, Kooimans dochters Lotta en Jannetje; tijdens de jaarlijkse presentatie van het nieuwe boekenseizoen door De Harmonie waar de schrijver, vanaf dag één bij de uitgeverij betrokken, werd herdacht. Over de vellen papier die ze vonden op zijn bureau, het manuscript dat ze lazen en dat 'nog warm was, nog ademde en klopte'. [
]
Het lezen van het manuscript was voor zijn dochters een manier om nog even bij hem te zijn. Misschien, hadden ze gedacht, zouden ze al lezende het einde ontdekken. Al lezende begrepen ze ook waarom hun vader zijn gezondheidsklachten negeerde. Het waren 'de zinnen van een oerschrijver, in het harnas gestorven'.
Bij het abrupte einde waren ze op zoek gegaan naar wat er misschien nog meer te vinden zou zijn, naar iets wat op het einde zou duiden. Kattebelletjes vonden ze, met telkens tekstvarianten - zijn zoektocht naar de volmaakte zin. Ook (hier stokte Lotta's stem) een vergeelde krant, met een interview waarin hun vader de vraag werd gesteld waarom hij nooit verscheen in praatprogramma's. Een schrijver hoort aan zijn bureau, had Kooiman geantwoord. Fel: "Dat hij daarom minder boeken verkocht maakte hem niet uit."
Achter zijn bureau bleef Kooiman, tot het niet meer ging. En Dat Boek, het komt er. In oktober. De eerste bladzijden van 
Het gebeurde, voorgelezen door Jannetje, weerklonken over de Amstel.

Archief 2019