Week 4 - 27. Willem Wilmink [3]

Vervolg van gisteren.



Met het feminisme had hij altijd moeite gehad. Polarisatie tussen mannen en vrouwen vond hij verkeerd. […] ’Beide groepen zijn altijd tekortgekomen: de vrouwen in maatschappelijk, de mannen in emotioneel opzicht.’ Tegenover zijn mannelijke vrienden liet hij zich aanzienlijk ongenuanceerder uit. Aan feministen die actievoeren onder de leus ‘Wij Vrouwen Eisen’ had hij een allergie overgehouden. ‘Mannen zouden ook wel eens wat mogen eisen […]: geen gezeur aan hun kop, bijvoorbeeld, en niet meer op jeugdige leeftijd de kans lopen om dood in het prikkeldraad te hangen vanwege een militair conflict waar je niets mee te maken hebt.’ [Aan Frank Verhallen, 25-7-1985.] Van het onbehagen bij de vrouw begreep hij niets. 
‘Als je man zijn salaris niet verzuipt en je nooit slaat, wat heb je dan toch te klagen? Die klagers zouden een voorbeeld moeten nemen aan de feministen van het eerste uur: Aletta Jacobs, Mina Kruseman. Die wisten precies waar ze ontevreden over waren, en dat probeerden ze, vrolijk fluitend, te veranderen. Die waren uit op het geluk van vrouwen. En niet op de erkenning van elkaars ongeluk.’ [Aan Frank Verhallen, 8-4-1987]