Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 3 - 21. I.M. Jan Hendriks

maandag 21 januari 2019



Peter de Waard vandaag (maandag 21 januari) in de Volkskrant over Jan Hendriks (1937), de liedauteur van de legendarische Limburgse band Carboon, die op eerste Kerstdag op 81-jarige leeftijd overleed.
Carboon: gelegenheidsformatie die in de jaren zeventig twee albums uitgaf met liedjes over de sluiting van de mijnen en daarmee de mijnwerkers een stem gaf. 
Als journalist voor de Limburger interviewde Hendriks de zanger van de popgroep The Walkers. Waarom die niet in het eigen Limburgse dialect zong, vroeg hij. Wie die teksten dan zou kunnen schrijven? Hendriks zelf dus en daarmee begon hun samenwerking.
Witste nog, Koempel was de eerste, uit 1976, drie jaar later gevolgd door D’r letste Koempel [*].






Citaat uit het In Memoriam van De Waard:
Niet zo heel lang geleden kwam Jan Hendriks in het bos mede-Limburger Jacques Poels tegen, zanger van Limburgs populairste band Rowwen Hèze, die hem naar de weg vroeg. Ze kenden elkaar persoonlijk niet. ‘U bent toch Jaques Poels’, vroeg Hendriks. ‘Klopt, wie bent u?’ ‘Ik ben Jan Hendriks.’ ‘Hendriks van Carboon? Heeft u Leef is mie land geschreven? Dat zou het Limburgs volkslied moeten zijn.’

Zie hier voor het lied (ook in vertaling).

[*] In 2015 heruitgegeven in een box met naast de twee cd's ook twee dvd's, plus het levensverhaal van de groep, gelardeerd met liedteksten en foto's:


 

Archief 2019