Week 47 - Dood

In dagen van afscheid nemen – lees hier – hoor je ook verhalen van wat anderen hebben meegemaakt. 

Vandaag vertelde iemand mij dat hij waakte bij zijn moeder. Die had vernomen dat haar kanker onbehandelbaar was en dat zij binnen enkele weken zou komen te overlijden. Daarop besloot zij tot palliatieve sedatie, maar dan wel graag in het zorgcentrum waar haar dementerende echtgenoot inmiddels woonde. Dan kon die erbij zijn en er, hoewel de ernst van de situatie niet echt tot hem leek door te dringen, mogelijk toch iets van meekrijgen. 

Op vrijdagmiddag is zij in slaap gebracht en de zoon waakt tijdens de nachten, terwijl zijn vader slaapt in de kamer ernaast. Aan het begin van de tweede nacht, het einde van de zaterdagavond, komt de verpleging nog even haar pols voelen en constateert dat de situatie weliswaar verslechtert, maar dat het echt nog wel even zal gaan duren. Men vertelt opnieuw dat als er iets is… en wenst hem sterkte.

Net als de verpleging is vertrokken, staat zijn vader opeens in de deur. Vol onrust. Wat er aan de hand is, wil hij weten. De zoon vertelt dat er niks aan de hand is. Er is alleen nog even gekeken hoe het ervoor staat. Hij leidt zijn vader naar de slaapkamer. Die zegt: “Maar zij is toch al dood?” De zoon: “Nee papa, haar hartslag is er nog, dus zij blijft ook vannacht nog bij ons.” De vader: “Ik weet zeker dat zij dood is.”

Hij stopt zijn vader in bed en loopt terug naar het sterfbed. Maar… dan kijkt hij naar zijn moeder en… Haar gezicht ziet er opeens anders uit en als hij zijn hand op haar buik legt, voelt hij geen ademhaling. De gealarmeerde verpleegkundige constateert dat zij is overleden en belt intussen naar de dienstdoende arts.

Die wakende zoon tegen mij: “De ernst van de situatie leek dus niet tot mijn vader door te dringen, maar intussen is hij de enige geweest die klaarblijkelijk rechtstreeks in verbinding stond met haar.” 
Hoe lang waren ze samen, wil ik weten: “Zo’n zestig jaar”, zegt hij. Nee, daar kan geen dementie tegenop.