Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 46 - Minco

vrijdag 23 november 2018


Goed nieuws: Margo Minco – inmiddels 98 jaar – krijgt de P.C. Hooft-prijs. Arnon Grunberg, die zelf kanshebber was voor deze oeuvreprijs, reageerde met de opmerking dat hij hoopt dat haar oeuvre hierdoor nieuwe lezers vindt of dat oude lezers het gaan herlezen. 
Dat oeuvre is maar klein: Het bittere kruid (1957), De andere kant (1959), Het huis hiernaast (1965), Een leeg huis (1966), De val (1983), De glazen brug (Boekenweekgeschenk 1986), De zon is maar een zeepbel (1990), Nagelaten dagen (1997), Storing (2004) , Een sprong in de tijd (4 mei-lezing 2008) en de met nieuwe en herziene verhalen uitgebreide verzameluitgaven Verzamelde verhalen 1951-1982 (1982), Achter de muur (2010) en Na de sterren (2015). 
Allemaal proza dus en voor dat genre krijgt zij ook de P.C. Hooftprijs, die afwisselend wordt uitgereikt aan een poëet, essayist en prozaïst.
Juist daarom moest ik denken aan dat ene gedicht van haar, geschreven als hommage aan voetballer Piet Keizer en opgenomen in de bundel Elf gedichten voor Piet Keizer, t.g.v. jaarwisserling 1973-1974 aangeboden aan vrienden en bekenden van Uitgeverij Ervan Thomas Rap. 
 



Arjan Peters vandaag (12 december) in de Volkskrant:
Tijdens het afgelopen WK-voetbal kreeg Minco in juni de vraag of er nu ook een voetballer is die zij een vers waard zou achten. Haar besliste antwoord: ‘Nee, er is in binnen- en buitenland geen voetballer meer die me zo zou kunnen boeien als indertijd Piet Keizer.

Lees hier het gedicht.

Archief 2018