Week 46 - I.M. Indy

Ik lees zondag 2 december over dat vreselijke ongeluk. Een 17-jarig meisje is die nacht geschept door een auto die is doorgereden. Het meisje is in zorgwekkende toestand naar het ziekenhuis gebracht. De auto – waarschijnlijk een donkere VW-Polo – moet veel schade hebben en mist ook een buitenspiegel. Of, zo vraagt de politie, lezers van dit bericht zich willen melden als zij die auto zien. 
Diezelfde zondagmiddag blijkt dat al niet meer nodig: de politie ziet zo’n auto rijden en arresteert de bestuurder, die onder invloed is van alcohol en ook nog eens wiet in zijn auto heeft liggen. Hij was nuchter toen het ongeluk die nacht gebeurde, zal hij later verklaren, maar hij is daarna gaan drinken om de shock te verwerken. En o ja, hij was juist op weg naar het politiebureau toen men hem arresteerde… 
Een bevriende rechter legt mij een paar dagen later uit hoe het werkt: een advocaat overziet de situatie en 'bewerkt' vervolgens het verhaal van de verdachte om de strafeis te verminderen of dan wel eraan te ontkomen. De advocaat: “Vanaf nu zeg je dat het zó is gebeurd en daar wijk je niet van af.” 
Diezelfde rechter tegen mij: “Als een meisje van 17 jaar zichzelf doodrijdt, is het verhaal af. Maar als de schuld bij iemand anders ligt, komt het verhaal nooit af – of hij nou de waarheid spreekt of niet.”

Later op die zondag informeert de zoon van mijn broer mij. Dan blijkt: het betreft zijn dochter en zij zal het ongeluk niet overleven. De dag kleurt zwart.



De komende dagen zal ik in Gedicht Gedacht stilstaan bij haar dood aan de hand van gedichten die Anne Enquist schreef nadat haar dochter stierf aan de verwondingen die zij opliep toen een vrachtwagen op de Dam rechts afsloeg en de fietsster over het hoofd zag. De gedichten verschenen in De tussentijd (2004): In memoriam mijn dochter Margit (1974-2001). 

Lees hier verder.