Week 43 - Slauerhoff [3]

Vervolg van gisteren.

“Het bericht van Slauerhoffs dood maakte indruk op de oudere en jongere schrijvers. Van de laatsten vertelde Adriaan Morriën (1912-2002): “Ik stond me in de keuken te scheren, in de Edisonstraat te IJmuiden, toen mijn vriend Gerard [van Gelder] aanbelde. Hij zei me over de radio gehoord te hebben dat Slauerhoff was overleden. Dat was een schokkend bericht. We gingen naar buiten. Dit konden we alleen buiten verwerken.”
Terborgh bezocht het sterfhuis een dag na het overlijden van zijn vriend en schreef aan Giacomo Antonini:
“Hij was geweldig veranderd, niet te herkennen, onhollandsch, een haast Italiaans gezicht. Alsof hij zijn leven lang ons een ander gezicht, een andere rol had voorgehouden, en in extremis zich pas in zijn ware gedaante had getoond. Een sluike, dichte, zwart-kastanjebruine baard over uitpuilende jukbeenderen. Alles op een geheel nieuwe wijze in zich gesloten, met zichzelf bezig, zeer superieur, verre uitgaande boven de hollandsche dagelijkschheid, alles volkomen in een wonderlijke rol van zijn wonderlijk oeuvre. Zelden heeft het raadselachtige mij onmiddellijker aangepakt. En ik dacht van hem iets te kennen.”
De Senaat der Unitas Studiosorum Amstelodamensium nam voor de tijd van een week de rouw aan. De medewerkers van kranten en tijdschriften putten zich uit in necrologieën. […] Hij was, aldus de Nieuwe Arnhemsche Courant, ‘de eerste groote doode vaan het jonge letterkundige geslacht, waarvan hij een der baanbrekers was’. Hendrik de Vries schreef: “Wat met Slauerhoff heengaat is, hoewel ik hem zelden persoonlijk ontmoette, mee een stuk van mijn eigen leven.”