zaterdag 06 oktober 2018
Lieve M.,
Jouw man is mijn huisarts. En die van mijn moeder en broers en zussen. Hij maakt veel met ons mee, want als hij zijn praktijk start, is mijn vader nog niet zo lang dood en mijn zusje een zorgenkind. Nadat een paar jaar daarna mijn boertje verongelukt, raakt mijn moeder in een diepe depressie, sterft de vrouw van mijn oudste broer… Het lijkt er jaren op dat rampspoed voorgoed op ons gezin is neergedaald. Ik zie jouw man in die jaren dan ook vaak aan onze keukentafel zitten tegenover diepbedroefde mensen.
Of ik daar onder geleden heb? Zeer. Misschien kom ik daardoor als puber vaker op consult dan kinderen met een gelukkiger jeugd. Vanaf een bepaald bezoek – ik ben nog geen twintig – eindigen we ons gesprek steevast met cabaret, het theatergenre waar we beiden erg van houden. Wat ik heb gezien, wil hij weten en ik vraag waar jullie zijn geweest… Gesprekken die ik thuis mis en ik denk dat jouw man dat aanvoelt; een jongen die geen vader heeft om zijn passie mee te delen.
De jaren daarna zoeken we elkaar op bij theaterbezoek en zo leer ik ook jou steeds beter kennen. Als ik, met vakantiebaantjes, geld ga verdienen en aan het cabaret-verzamelen sla, kan ik bepaalde zeldzame plaatjes of platen niet vinden. Die leen ik bij jullie om ze thuis op cassette te zetten. Honderden singles, EP’s en LP’s neem ik op voor zolang ik nog naar het origineel moet zoeken in platenzaken of op –markten.
Jouw man gaat met pensioen, wat het contact gemakkelijker maakt: niet langer arts versus patiënt. En als jullie huis te groot voelt voor jullie twee, bellen jullie mij op. Of ik jullie huis wil kopen? Het staat immers in de wijk waar ik ben opgegroeid en waarvan jullie weten dat ik eraan verknocht ben. Maar nee, dat wil ik op dat moment niet, want de liefde blijkt eindig en ik weet even niet meer hoe ik mijn toekomst zie. Tweede vraag: of ik de verzameling wil hebben?
Voor jullie is die te veel bagage; bovendien weten jullie dat ik eraan verknocht ben en haar zal koesteren. Die verzameling bestaat dan ook niet alleen uit Nederlands en Duits cabaret (Biermann, Degenhardt, Münchner Lach & Schiessgesellschaft…); er is ook een grote internationale collectie chanson (Brassens, Brel, Knef...) folk (Baez, Dylan, Guthrie) en musical (Oh! Calcutta!, Hair, Haare…).
Vele malen kom ik wekelijks op bezoek om koffie te drinken en vervolgens jullie collectiekasten weer verder leeg te ruimn. En daarna beloof ik jullie dat ik er heel goed voor ga zorgen. Als ik jouw man of jou daarna tegenkom – meestal in het winkelcentrum; niet vaak meer in het theater – is steevast de vraag of ik er nog steeds blij mee ben.
Donderdag, lieve M, las ik dat je overleden bent en dat maakte me droef. Reden om de dagen daarna in mijn mediatheek naar enkele van de platen te kijken die ik van jullie kreeg en die mijn eigen collectie zo verrijkten. Ik beloof je nogmaals dat ik er goed voor zal blijven zorgen.
