Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 38 - Beeke

vrijdag 28 september 2018

Op 3 september interviewde Evelien van Veen vormgever Anthon Beeke (78 jaar) en zijn vrouw Lidewij Edelkoort (68 jaar), in Parijs. Bedoeld voor het 6 oktober-nummer van Volkskrant-Magazine, maar op woensdag 26 september al te lezen op de site van de krant. Dit in verband met Anthon Beekes overlijden.

Beeke kreeg tien jaar geleden al een herseninfarct en werkte daarna niet meer; een nieuwe hersenbloeding werd hem fataal. En dus zullen we hem herinneren van zijn spraakmakende werk, zoals deze poster voor theatergezelschap Globe:
 



Omdat het spreken hem ook moeilijk afgaat sinds dat infarct, is tijdens dat interview voornamelijk echtgenote Lidewij -  trendwatcher met kantoren in Parijs en New York en huizen in Parijs, Normandië en Marokko – aan het woord. Zoals over Beekes werk:  
“Anthon zou zijn werk nu ook niet meer kunnen maken. Het zou niet meer door de keuringen komen. Zoiets mag gewoon niet meer op straat hangen.”
Op de vraag of zij vindt dat de maatschappij preutser is geworden? “Zeker, veel preutser, ja. […] Als Janet Jackson haar tepel laat zien, breekt de hel los. En aan de stranden zitten mensen weer vreselijk te wurmen onder hun handdoek. Kinderen zijn ook heel preuts. Die willen niet in hun blootje de zee in. Dus er is wel degelijk van binnenuit iets veranderd. Dat heeft te maken met de geestvernauwing van de maatschappij. Het patriottisme, het streng bewaken van de grenzen.”

Die verpreutsing zou de poster voor Globes uitvoering van Shakespeares Troilus en Cressida nu onmogelijk maken, maar ook in 1981 hadden mensen moeite met het beeld van een blote voorovergebogen vrouw in paardentuig, compleet met een paardenstaart in haar kont. Sommigen van hen trokken de straat op om de vagina weg te schilderen, wat het affiche nog spraakmakender maakte. Dat is inmiddels dan ook onderdeel van de collectie grafische vormgeving van het Stedelijk Museum en daar op dit moment vast te zien. Heeft Beeke zeer verdiend.





Hierboven en hieronder ontwerpen voor Toneelgroep Amsterdam

 

Archief 2018