Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 37 - Co Westerik 2-3-1924 - 10-9-2018 [4]

maandag 17 september 2018

Vrouw in rode rietstoel, 1956

 



Vrouw in kleine ruimte, 1967


Grammofoonspeler, 1971 

 

Handkus, 1971


 

Zelfportret met neussituatie, 1987

 


Hand boven torso, 2007

 

Naast nagenoeg alle prenten en zo’n honderdvijftig aquarellen-tekeningen heeft museum Boijmans-Van Beuningen ook zes van zijn schilderijen in bezit. Dat is daarmee de grootste Westerik-collectie binnen de Nederlandse musea en dat mag ook wel, want de schilder en het museum waren nauw met elkaar verbonden – zelfs letterlijk, levend en werkend op slechts een paar honderd meter van elkaar. 
 




Toen ik, najaar 2016, de Liefste pas kende en Jaap Reedijk ons bij Boijmans fotografeerde, liepen we ook even bij het museum naar binnen, zodat zij kennis kon maken met Westeriks imposante olieverf. Aan de balie vroeg ik welke van zijn werken op dat moment te zien waren. “Van wie?”, vroeg Boijmans. En daarna of ik zijn naam wilde spellen. “Nee, van hem – of is het haar? – kan ik nu niets vinden.” Het stemde me treurig.

Gisteren maakte Boijmans bekend dat het, om de gestorven kunstenaar te eren, op dit moment niet alleen de zes schilderijen uit de vaste collectie exposeert, maar ook Halfgesloten ooglid, het werk dat hij in de laatste dagen voor zijn dood voltooide.   
 



Halfgeopend ooglid – je moet, net wakker, nog wennen aan het daglicht…
Halfgesloten ooglid – je verzet je nog tegen het duister...
Zie je hierboven hoe weinig licht er onderaan nog over is? 

  

Archief 2018