Week 35 - Wat ik achterlaat [3]

Zomer van 2016. Ze zien me – letterlijk en figuurlijk – vallen en vanaf dat moment zijn ze er 24 uur per dag. Met ogen en oren open en met een sleutel voor als die zintuigen onraad vermoeden. R., de hulpverlener aan wie mijn lot is toevertrouwd, adviseert: hem – J., mijn buurman – zeven avonden per week één tot twee uur met mij te gaan wandelen., zodat ik… Als R. dat wil, doet J. dat.

Soms staat hij voor de deur en wil ik niet. Te verdrietig of te hulpeloos of te… “Kom, dan lopen we alleen maar een klein stukje”, zegt hij dan. Vervolgens zijn we toch weer uren onderweg.

Of het geen te grote last is, vraag ik hem die eerste maanden vaak. “Nou, het is ook wel goed voor mij als ik wat meer beweging heb”, zegt hij. Dat zal best zo zijn, maar hulp kunnen bieden is wat hem ertoe brengt maandenlang ’s avonds – vaak zelfs tot in het donker – met mij over paden en wegen te stappen, terwijl ik babbel en bazel, stamel en stotter, jammer en jank over wat mij allemaal overkwam en overkomt en hij alleen maar luistert. 

Een half jaar doen we dit: in die zomer vanaf 21 uur, daarna al vanaf 18 uur. In december zegt R. dat ik J. moet vertellen dat hij in 2017 geen papa meer hoeft te spelen. Als ik wil wandelen, kan ik dat alleen; als ik wil dat J. meegaat, kan ik hem vragen. Daarna lopen we niet vaak meer: ik ga immers weer aan het werk, ben ’s avonds niet vaak meer thuis…

Vanmorgen namen zij voorlopig afscheid; zij vertrekken voor twee maanden. Direct na hun vakantie ga ik verhuizen en zal ik hen niet vaak meer zien. Een goede buur wordt dan een verre vriend. Ik heb 16 jaar naast hen gewoond en we hebben veel met elkaar meegemaakt, niet alleen in 2016. Hoe erg zij het vinden dat ik vertrek, hebben zij al laten weten en heb ik kunnen voelen. Hoe erg ik het vind dat zij straks mijn buren niet meer zijn, zal ik hun niet met droge ogen kunnen zeggen, laat staan hoeveel dank ik hem verschuldigd ben.