Week 34 - Wat ik achterlaat [2]

Max – zijn hond – is een lieverd en Kieri – mijn hond – is dat ook. Maar als zij elkaar in hun blikveld krijgen, begint het grommen en het blaffen al. Vele jaren achtereen groeten we elkaar van afstand, want meer is er niet bij. Dan overlijdt, in 2015, Kieri, hond der honden. In de weken die daarop volgen, loop ik vaak verdwaasd mijn hondenronden, maar wel alleen, dus zonder hem…

Opeens staat hij voor me. Met Max.  Hij zegt: “Ik ben bang dat ik een antwoord krijg dat ik niet wil horen, maar… Ik zie je steeds alleen lopen, zonder Kieri…” Voor het eerst kan ik Max aaien, maar intussen rollen de tranen over mijn wangen. Na vijf minuten zwijgen, zegt hij dat hij verder moet en “we komen elkaar vast weer tegen”.

Sindsdien hebben we elkaar vaak ontmoet. Hij las in de krant dat ik een voorstelling produceerde, een boek presenteerde… Dus als wij ons nieuwe huis hebben gekocht en de TE KOOP-borden zijn bevestigd, besluit ik mijn hondenronden weer te gaan lopen. Dit in de hoop dat ik hem tegenkom.

Meteen raak. “Ik ga verhuizen, “ zeg ik, “en ver van hier.” Hij reageert emotioneel. Niet zo heftig als mijn reactie destijds, maar hij is wel ontdaan. Per wanneer wil hij weten. “O, pas in november. Dan gaan we elkaar daarvoor vast nog vaak zien.” 

De volgende dag ontmoet ik hem weer, ’s morgens om zes uur na mijn wandeling. Hij: “We spreken af dat we elkaar gewoon één keer per dag treffen totdat je verhuist.” Ik heb niets beloofd, maar ga nu weer even wandelen, want je weet maar nooit.