Week 34 - Wat ik achterlaat [1]

Vele jaren achtereen, zeker nog toen ik vaak met de trein reisde, kwam ik hem haast dagelijks tegen. Altijd, in zomer en winter, met zijn enige regenjas aan – sinds een jaar of twee een paarse – en altijd met een plastic tasje bij zich. Net als zijn jas en tas oogt hij ongewassen en een beetje viezig. Ik informeerde wel eens bij buren wie hij was en die wisten te vertellen dat hij een huis heeft, maar het liefst de hele dag ‘zwerft’. Ooit iets misgegaan en sindsdien in een sociaal isolement beland, zo lijkt het.

Dat laatste was voor mij een reden hem steeds te groeten als ik hem tegenkwam. Niets hoeft, alles mag, maar de zwakkeren negeren, is voor mij geen optie. Hij groette terug! De laatste jaren stak hij zijn hand al op als hij mij aan zag komen en lachte zelfs, zonder me ooit echt aan te kijken. Ik besloot hem aan te spreken. Voor het eerst toen we naast elkaar stonden in de trein. Ik vroeg of hij in de stad was geweest. Hij knikte wat verlegen. Maar de keer daarop zei hij uit zichzelf: “Zo, nu weer naar huis.” 

Veel verder is onze conversatie nooit gekomen. Maar vandaag ging de voordeurbel. Hij stond voor de deur! Nogal verbaasd maak ik open en, wederom schuin aan mij voorbij kijkend zegt hij: “U gaat verhuizen.” Hij wijst omhoog naar het Te koop / Verkocht-bord van de makelaar. Hij steekt diezelfde hand uit: “Veel geluk.” Nog voor ik de kans krijg hem te bedanken, is hij alweer weg. Terwijl hij anders louter slentert, lijkt hij nu vliegensvlug. Waarschijnlijk ben ik het: wie altijd rent, staat nu perplex.

Ik sluit de deur achter me, loop naar binnen en ben opeens ontzettend trots. Een beetje op mezelf, maar heel, heel erg op hem. Vijf woorden, maar daarin zit een hele conversatie verpakt. Tranen springen in mijn ogen.