Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 33 - Klok [3]

maandag 20 augustus 2018




"Heb jij tijd om nog wat samen te eten, zo dadelijk, of moet je weg?”

Wij eten in de stad en daarna besluit zij haar auto te laten staan. “Die haal ik morgen wel op.” Ik breng haar thuis en weet onderweg dat ik vannacht bij haar blijf. Als zij dat wil. Later in bed vindt zij mij nog altijd veel te mager en voel ik dat zij nog gespierder is dan ik dacht. “Jij bent nog altijd verschrikkelijk mooi”, zeg ik. 
Die woorden zal ik de vijftien maanden daarna vaak herhalen, in haar bed en in het mijne. Wij zien elkaar zo vaak mogelijk. Om middernacht rijd ik nog vlot twee uur om bij haar te kunnen zijn, zoals zij na een voorstelling meteen in haar auto stapt en naar mij toe komt. De stelregel wordt: wiens vertrek brengt ons het snelst bij elkaar? En dan maakt het niet uit waar dat is. Moeten wij allebei van ver komen, reserveren wij een hotel ergens halverwege. 
“Jij was zo verschrikkelijk mooi”, huil ik, de laatste keer dat ik haar zie en afscheid van haar neem.

Die laatste keer, hoe symbolisch. Ik spaar klokken. Mijn huis hangt er vol mee. Klokken, maar per se met Arabische cijfers en geen Romeinse. Ook een secondewijzer is vereist. Wanneer begon ik ermee? Vlak nadat C. en ik trouwden. Wij moeten zuinig zijn op de tijd die wij hebben, dacht ik op mijn twintigste verjaardag, somberend over alles wat achter mij lag. Die jeugd. Niet doen alsof er niets is gebeurd. Toen ik jong was, dacht ik het trouwens al. Ik was altijd met de tijd bezig, steeds op mijn horloge kijkend. Nu kocht ik een mooie klok en een jaar later weer een. Sindsdien komt er elk jaar, op mijn verjaardag, eentje bij. Cadeau aan mezelf.
L. is er dol op en ik doe haar een nieuw horloge cadeau voor haar verjaardag. Zij mag het zelf uitkiezen en gaat voor Arabische cijfers en een secondewijzer. Haar oude wil zij niet weggooien, maar met een hamer kapotslaan. Weg met de oude tijd, leve die van nu en van later! 

Op een februariwoensdag staat haar nieuwe horloge echter stil, nota bene een week nadat zij mij een prachtige nieuwe klok geeft ter gelegenheid van mijn verjaardag. Doorsnee: één meter! “Nu ik zo vooruit wil kijken, kan ik er helemaal niet tegen dat het kapot is,” zegt zij, “want de tijd moet tikken.” 
Wij vertrekken ’s morgens tegelijk van haar huis. Het is rotweer, het stortregent. Ik ga terug naar Nederland; zij heeft een repetitie. Zij is al laat, maar wil per se nog naar de horlogerie. De winkelier heeft zich verslapen en zij moet een kwartier wachten voor zijn winkeldeur. Dat hoor ik later van dezelfde danseres die ons veel plezier had gewenst. Die sprak haar nog kort toen zij vanuit een telefooncel dat oponthoud meldde. Daardoor is zij nog later. Komt het door die haast? Zij slipt op Ring Antwerpen en rijdt zich dood tegen het beton van een viaduct. Veel erger: bijna dood! Als ik de foto van haar verongelukte auto zie, kan ik mij niet voorstellen dat zij nog leeft. Het was ook beter geweest van niet, denk ik achteraf, maar wie ben ik?

Archief 2018