Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 32 - Orka [2]

vrijdag 17 augustus 2018

 

Ik schreef er hier al over: de moederorka in de Stille Oceaan die haar dode dochter al twee dagen zwemmend voortduwde met haar voorhoofd om zodoende te voorkomen dat het kalf zou zinken. Uiteindelijk heeft Tahlequah – want zo heet orka J35, hierboven zwemmend met een kuddegenoot – dat tweeënhalve week volgehouden; daarin zwom ze, bij de Canadese en Amerikaanse kust, 1.600 kilometer. Zaterdag (11 augustus) is zij voor het eerst geobserveerd zonder kalvenkarkas toen ze met haar kudde op zalm joeg. 

Ik citeer het Centrum voor Walvisonderzoek in Washington:
Haar tocht van verdriet is nu voorbij en haar gedrag is opmerkelijk speels. De moeder lijkt in een goede lichamelijke conditie te verkeren. Waarschijnlijk is het karkas gezonken. De baby had maar kort geleefd. […] Orka's en dolfijnen nemen hun overleden kalveren vaker mee, voor ongeveer een week. Een bewijs voor de verbazingwekkend sterke band tussen moeder en nakomeling. Tahlequah ging er dus tweeënhalf keer zo lang mee door.

Na het goede moeder- en moederliefdenieuws toch ook nog maar eens het slechte nieuws. Wederom het Centrum voor Walvisonderzoek:
In de afgelopen 20 jaar heeft 75 procent van de pasgeboren orkakalveren van de kudde het niet overleefd. En geen van de zwangerschappen in de afgelopen drie jaar heeft een levensvatbare nakomeling opgeleverd. Dit komt voornamelijk door ondervoeding. Door overbevissing is er te weinig zalm die de orka's kunnen eten.

Archief 2018