Week 32 - Orka [2]

Ik schreef er hier al over: de moederorka in de Stille Oceaan die haar dode dochter al twee dagen zwemmend voortduwde met haar voorhoofd om zodoende te voorkomen dat het kalf zou zinken. Uiteindelijk heeft Tahlequah – want zo heet orka J35, hierboven zwemmend met een kuddegenoot – dat tweeënhalve week volgehouden; daarin zwom ze, bij de Canadese en Amerikaanse kust, 1.600 kilometer. Zaterdag (11 augustus) is zij voor het eerst geobserveerd zonder kalvenkarkas toen ze met haar kudde op zalm joeg. 

Ik citeer het Centrum voor Walvisonderzoek in Washington:
Haar tocht van verdriet is nu voorbij en haar gedrag is opmerkelijk speels. De moeder lijkt in een goede lichamelijke conditie te verkeren. Waarschijnlijk is het karkas gezonken. De baby had maar kort geleefd. […] Orka's en dolfijnen nemen hun overleden kalveren vaker mee, voor ongeveer een week. Een bewijs voor de verbazingwekkend sterke band tussen moeder en nakomeling. Tahlequah ging er dus tweeënhalf keer zo lang mee door.

Na het goede moeder- en moederliefdenieuws toch ook nog maar eens het slechte nieuws. Wederom het Centrum voor Walvisonderzoek:
In de afgelopen 20 jaar heeft 75 procent van de pasgeboren orkakalveren van de kudde het niet overleefd. En geen van de zwangerschappen in de afgelopen drie jaar heeft een levensvatbare nakomeling opgeleverd. Dit komt voornamelijk door ondervoeding. Door overbevissing is er te weinig zalm die de orka's kunnen eten.