zondag 12 augustus 2018
Je bent verkocht. De afgelopen week heb ik de gelukkige kopers ontmoet en het was fijn om te merken dat zij net zo verliefd zijn op jou als wij waren toen wij je ruim vijftien jaar geleden kochten. Het maakte me zelfs wat weemoedig toen ik diezelfde avond terugdacht aan wat jij in die jaren met mij hebt meegemaakt…
Wij hadden ons in 2002 nog niet eens goed aan je voorgesteld of we lieten je al meteen grote operaties ondergaan: borst-, buik- en bilvergroting, liposuctie et cetera. Daarna heb je jaren slecht kunnen slapen – eerst door onze vreugdekreten van liefdesgeluk en daarna door het geluid van stilte van mensen die elkaar aan het verliezen zijn. Jij hebt je ogen moeten sluiten voor binnenskamers bedrog dat je niet kon verdragen. Daarna heb je mij getroost en mij rust geboden tot ik de liefde weer kon verdragen.
Een nieuwe liefde. Jij verschoot er zelfs door van kleur: van bleke bloedeloosheid naar rood van passie en hartstocht. Maar de keerzijde was net zo explosief. Voor het eerst kreeg je klappen te verduren – ook letterlijk: zij brak je ruiten en deuren. De laatste klap kwam op de ochtend dat zij jou en mij weer met z’n tweeën achterliet. En toen lukte het jou opeens niet mij op te vangen en ik voelde me voor het eerst niet voldoende door je geborgen. Je hebt angsten uitgestaan, omdat je aanvoelde welke gedachten zich steeds verder aan mij opdrongen: dat ik zo niet verder wilde leven. Maar… Je zette alle deuren en ramen wagenwijd open voor de mensen die mij de juiste hulp konden bieden. En als ik ‘s nachts wanhopig door jouw ruimtes raasde, hield je alles potdicht en sprak opbeurende woorden. Al hoorde ik die niet, ik verstond ze klaarblijkelijk wel.
Maar toen… Toen, lieve woning, brak er een nieuwe fase aan. Daarin verliet ik je vaak om bij háár te zijn en niet voortdurend bij jou. Later was zij vaker hier en je zult vast verwacht, minstens verlangd hebben dat zij en ik… Maar we besloten anders en… ik ga je verlaten. Dat doe ik met pijn in mijn hart, want je bent prachtig en je bent geweldig voor mij geweest. Toch denk ik dat jouw nieuwe bewoners je een rustiger en vooral evenwichtiger bestaan bieden dan ik heb kunnen doen.
De laatste weken kijk ik anders naar je. Met nog meer liefde. En met veel herinnering. De donkere vlek op de muur naast de trap valt me opeens dagelijks op. Die is van C., die daar altijd ging liggen als ik boven was. En bij het opruimen vond ik de riemen van K. en K. terug en het dekentje van B. Ja, je maakte niet alleen drie liefdes, maar ook vier hondenlevens met mij mee. Zij zijn thuis gestorven, op jouw buik.
C. ligt begraven in jouw tuin en mag daar, hoop ik, blijven; K.'s as neem ik mee waarheen ik ooit in mijn leven nog ga. Na hem was er, anders dan bedoeld, geen hond meer, want er moest ruimte komen voor een kat in nood. Zij gaat mee naar de nieuwe woning. Ik denk dat jullie twee elkaar nog meer zullen missen.
Lees hier.
