Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 31 - Zoutelande

zaterdag 11 augustus 2018




Hier gaan over het tij

de maan, de wind en wij 

Monument bij de Stormvloedkering Oosterschelde. Met bovenstaande tekst van dichter Ed Leeflang (1929-2008), vriend die ik nog bijna dagelijks mis. Zijn liefste provincie – en waar hij ook veelvuldig over schreef – was Zeeland, waar hij woonde en werkte en nog vaak terugkwam omdat zijn verstandelijk gehandicapte dochter daar is gebleven toen hij huis en haard verliet en in Amsterdam ging wonen.

Zeeland. De enige provincie waar ik niet zou kunnen wonen, omdat zij mij deprimeert. Het kan niet zijn vanwege het water, want van Texel houd ik zeer. Maar tijdens een pubervakantie – halverwege de jaren zeventig – in Domburg benauwde het isolement van dit uitgestrekte gebied mij al, ondanks de Deltawerken. 

In het voorjaar van 2016, tijdens een grote crisis in mijn leven, reed ik naar Terneuzen. Ik zat bijna zonder benzine en nam een verkeerde afslag, waardoor ik kilometers lang onder de zee zat en mij realiseerde dat ik daar stil zou kunnen komen te staan. Claustrofobische ervaring. Gelukkig had de tank een reserve en ik bereikte, nog steeds nogal ontdaan, mijn bestemming, de vakantiewoning van bekenden waarnaar zij was uitgeweken. Daarna, wandelend langs kilometers asfalt, praatte ik met haar: iemand in wie ik geen vertrouwen meer had, maar die mij beloofde wat zij wist dat ik wilde horen, waarna we toch samen terugreden naar Brabant. Omdat we zelfs het eerste tankstation nog zonder problemen bereikten, geloofde ik even in een wonder. Tevergeefs.

Lange inleiding op een klein nieuwsbericht. Vorige week (zaterdag 28 juli) schreef de Volkskrant over de Zeeuwse badplaats Zoutelande. Die is herontdekt sinds BLØF er een aanstekelijk lied over schreef dat inmiddels geldt als de grootste Nederlandstalige hit aller tijden. De Liefste en ik zongen het lied luidkeels mee. Maar dat was dan ook hoog in de bergen van het Italiaanse dorp waar wij wonen: "Niets is beter dan met jou de kou trotseren; er zijn mensen die naar warme landen emigreren..." 

[Luister hier de originee BLØF-uitvoering]
[Luister hier BLØF met Geike Arnaert]
[Lees hier

Archief 2018