Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 31 - Veracruz

donderdag 09 augustus 2018



Al een paar keer schreef ik over Uitgeverij Vleugels (onder meer hier). Maar de uitgave die ik nu gelezen heb, slaat alles: Veracruz van de Franse auteur Olivier Rolin (1947) in vertaling van Katelijne De Vuyst – aan de schrijfwijze zie je het al: zij komt uit Vlaanderen. 
 

 



In de Mexicaanse havenstad Veracruz wacht een schrijver in zijn stamkroeg tevergeefs op zijn geliefde. Gedesillusioneerd keert hij terug in zijn hotel. Daar ontvangt hij per post vier korte verhalen, geschreven vanuit het wisselende perspectief van vier personen. Dat zijn drie mannen die elkaar haten, omdat zij de vierde persoon - uiteraard een vrouw – alleen voor zichzelf willen hebben, te weten: de incestueuze vader en gevallen priester die haar begeren plus de echtgenoot die zijn rivalen scherp in het oog houdt en bereid is hen eigenhandig te castreren. Zijn mes ligt binnen handbereik. Zij zijn tot elkaar veroordeeld in één ruimte binnen een vervallen paleis vlak voordat orkaan Susana over Veracruz raast.
Stukje bij beetje ontvouwt de vertelling zich, waarbij Susana – jaja, natuurlijk dezelfde naam – het vulkanische verlangen belichaamt van die ploerten van mannen met macht en aanzien – nou ja, ook vergane glorie inmiddels, net als de plek waar zij zich bevinden. Maar dan – toch al over de helft van deze novelle (van nog geen honderd pagina’s) – komt Susana zelf aan het woord. Over een orkaan gesproken! 
Daarna is de schrijver van het begin weer aan het woord en komt de storm - in zijn hoofd en in dat van de lezer - tot bedaren in beschouwingen die me droevig stemden..

Prachtig boek!

Archief 2018