Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 27 - Zwaan

vrijdag 13 juli 2018

Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hen niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent.

't Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
't Zijn de kleine dingen die het doen…





Herinnert u zich deze, deze, deze nog?  [Luister hier.]

Toch al ruim 45 jaar geleden, want De kleine dingen was een hit in 1972. Saskia & Serge zingen het nog altijd en hun theaterprogramma heet zelfs Het zijn de kleine dingen die het doen

Gaat het over dat lied vandaag? Nee. Ik las deze week in het Brabants Dagblad een interview met Sylvia van Oostrum, vrijwilligster bij de Bossche Dierenambulance. Ik heb veel waardering voor mensen die vrijwilligerswerk doen. Vaak is dat niet omdat ze geen werk kunnen vinden, maar gewoon omdat het leven anders liep. Van Oostrum:
“Toen ik mijn man leerde kennen, kreeg ik er vier jonge kinderen bij en werd het erg druk thuis. Ik werkte als juridisch secretaresse en dat werk kun je niet doen als halve baan. Omdat ik niet stil wilde blijven zitten, werd ik vrijwilliger voor Stichting Alzheimer en daarna voor de Dierenambulance. Ook ben ik mantelzorger voor een dame van 83 die geen familie meer heeft.”

Vrijwilliger op de Dierenambulance lijkt me moeilijk werk. Gaat toch vaak om het ophalen en vervoeren van aangereden of zieke huisdieren. Maar ze vroegen Van Oostrum ook naar haar mooiste herinnering:
“De momenten dat we een zieke of gewonde zwaan weer hersteld terugbrengen naar de plas waar de zwaan leefde. Hoe ver weg de partner van de zwaan ook is, hij hoort zijn maatje en komt snel aangevlogen. Ze zwemmen dat laatste stukje naar elkaar toe en vormen met hun halzen een hart. Zo ontroerend mooi.”

Het zijn de kleine dingen die het doen. Ik kreeg even kippenvel.

[Lees ook over de zwaan: Eendjes voeren, Hans Dorrestijn]

Archief 2018