Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 26 - Armando

donderdag 05 juli 2018

Honderden Co Westeriks hier in huis, maar ook was en is er veel werk van andere Nederlandse beeldend kunstenaars, onder wie Koos Breukel, Marlene Dumas, Sam Drukker, Ton Frenken, Harrie Gerritz, Klaas Gubbels. Jeroen Henneman, Jos Lammers, Charlotte Mutsaers, Huub Niessen, Erwin Olaf, Har Sanders, Peter van Straaten en Marten Toonder. Maar… geen Armando.

Tienduizenden boeken hier en huis, waaronder de complete (en compleet gelezen) werken van Godfried Bomans, Louis-Paul Boon, Ferdinand Bordewijk, Simon Carmiggelt, Louis Couperus, J.J. Slauerhoff, Simon Vestdijk, Gerard Walschap. Maar… slechts één bescheiden boekenplankje Armando.

Nee, ik had niets met Armando’s werk en ik geef meteen toe dat dat meer zegt over mij dan over hem. Ik zie dat ik in mijn rubriek Gedicht Gedacht één keer over hem heb geschreven (zie hier). Over zijn laatste bundel, getiteld Liever niet (2017). Maar één keer en minder omdat het mocht dan omdat het er eindelijk toch eens van moest komen, herinner ik me. En als ik zijn beeldend werk zag, dacht ik altijd: veel zwart, zwart, zwart. Maar terwijl ik de dood ontmoette in Westeriks stralende blauw, raakte die donkerte mij geen moment. Maar nogmaals: dat zegt vooral iets over mij.



Toch vandaag in Gedicht Gedacht nog een gedicht, want Armando is er niet meer. De schilder en beeldhouwer en prozaïst en dichter en journalist en violist en acteur overleed gisteren op 88-jarige leeftijd. Wederom uit die laatste bundel, maar nu niet over de gruwelen van de oorlog, maar over de lente. Of nee, het is niet de lente die zich aandient, maar die er slechts even was…

Archief 2018