Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 22 - Intiem

dinsdag 05 juni 2018




Dit is de Turkse journalist Deniz Yücel, die wordt omhelsd door zijn vrouw Dilek Myatürk nadat hij, na een jaar gevangenschap, zojuist is vrijgelaten. Zijn advocaat, Veysel Ok, nam de foto, plaatste die op Twitter, waarna het beeld de wereld over ging, in kranten kwam te staan en zo ook mijn aandacht trok. Uit de Volkskrant weet ik wat Yücel achter zijn rug houdt: een bos peterselie. Ik citeer Merel Bem: “Yücel zelf schreef vanuit zijn cel hoe hij het kruid steeds opnieuw bestelde in de gevangeniswinkel en het zo lang mogelijk probeerde fris te houden in met water gevulde colaflessen. Het deed hem denken aan de eerste vakantie met zijn vrouw, toen ze tassenvol peterselie plukten en zij had opgemerkt dat het hun ‘liefdesboom’ was.”

In datzelfde artikel noemt Bem een project van de Amerikaanse fotograaf Richard Renaldi: Touching Strangers. Ik ken het en bezit het fotoboek dat ervan verscheen. Bem: “Renaldi vroeg willekeurige mensen op straat om samen te poseren voor de camera. En alsof dat nog niet genoeg was moesten ze elkaar van de fotograaf ook nog aanraken.” 


Lange inleiding om te zeggen dat ik vandaag een foto kocht die al eerder in deze rubriek te zien was (zie hier). Een foto die Jos Lammers in 1992 maakte van een verliefd stel in Sofia. Erotisch door de plaats waar de man zijn handen houdt en door de wijze hoe de vrouw zich daar tegenaan drukt. Intimiteit die zich niks aantrekt van de drukke straat en de mensen om hen heen. Prachtig. 
 



 

Archief 2018