Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 20 - Hart [1-2]

dinsdag 22 mei 2018

1.
“Onze wens: dat het leven zo mag blijven als het is.” Aldus een jonge vrouw over haar leven met man en kinderen in de zaterdagse NRC-rubriek Spitsuur, waarin stellen vertellen over het combineren van werk en privé. Deze was van zaterdag 5 mei. Een paar bladzijden verder stond de overlijdensadvertentie van de echtgenote van Frits Ritmeester, oftewel Frits Spits, die dat ook gewenst heeft, maar al geruime tijd wist dat het niet zo mocht zijn. Zelf maak ik me zorgen over mijn hart en nu ik de medische molen in begin te draaien, wens ik mezelf meermalen per dag toe dat het leven blijft zoals het is. In doodsberichten schrik ik steeds vaker van geboortejaren die na het mijne komen.   


2.
Komen hartproblemen in de familie voor, wilde de arts weten. Ja, dacht ik, maar die waren toen veel ouder dan ik nu ben. Om me vervolgens te realiseren dat ik hen toen weliswaar oud vond, maar zij waren natuurlijk ook zestigers: de twee broers en ene zus die een hartinfarct kregen en de andere zus met haar Aneurysma – een bijna dodelijke: de AAA-variant, voluit Aneurysma Aortae Abdominalis, waarbij de buikslagader scheurt. Die had ze beter niet kunnen overleven, dan was haar veel leed bespaard gebleven. De anderen hadden meer geluk en zijn er nog of stierven aan een andere rotziekte. “Onze wens: dat het leven zo mag blijven als het is.” Laten we het daar op houden en bij laten. 

Archief 2018