Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 20 - Renate [6]

maandag 21 mei 2018

Zij realiseerde zich dat privéleed haar niet ontsloeg van haar schrijversverantwoordelijkheid. Dat is een èchte schrijver! Die voelt zich verantwoordelijk voor haar romankinderen, zelfs de ongeborene.

Ze waren nog geen karakters van vlees en bloed en dus besloot zij hen niet tot leven te laten komen. Of nee, we maken het mooier: ze waren niet eens verwekt. Ze waren de namen en karakters die geliefden, doorpratend en –vrijend over hun kinderwens, ’s avonds laat in bed in elkaars armen bedenken, maar die de daad-werkelijke verwekking nog verantwoordelijk voor zich uit willen plannen. 

De verwekking wel. Maar de dood laat zich niet plannen. Terug naar het begin: zullen we tot precies vier weken na haar overlijden Renate Dorrestein (1954) (her)lezen? 

 

 

Archief 2018