Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 12 - I.M. F. Starik [2]

maandag 26 maart 2018




Stariks initiatief
is inmiddels in vele steden nagevolgd, zoals Utrecht, Den Haag, Rotterdam, Antwerpen en Leuven. Omdat het grote dichters zijn die Starik meteen om zich heen weet te verzamelen, is de kwaliteit van De Eenzame Uitvaart-gedichten van die Amsterdamse Poule des Doods enorm hoog. Eva Gerlach, Neeltje Maria Min, Simon Vinkenoog, Rogi Wieg en Menno Wigman zijn de eersten; later komen daar o.a. Anneke Brassinga, Judith Herzberg en Ester Naomi Perquin bij, met steeds als constante factor F. Starink zelf.
Guus Middag noemde het in NRC-Handelsblad een mooi initiatief, mooi gebaar. "Het is even nutteloos als zwaaien naar de zon, maar het roert ergens diep aan zoiets als de zin van het leven en de zin van de dood."

 

Archief 2018