Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 6 - Niet-uitgesproken

zondag 11 februari 2018

Bij de presentatie van de Lucebert-biografie, vanmiddag in de bovenzaal van het Stedelijk Museum, kwamen ook Luceberts nazisympathieën tijdens de oorlog te sprake: zijn jodenhaat, zijn bewondering voor Hilter… Centrale vraag: waarom bleef dat later onbesproken? Het waren de jaren vijftig: iedereen keek vooruit en niet achterom. Er werd gezwegen over de oorlog en Lucebert hield dat graag zo. De auteur van de biografie, Wim Hazeu, verwees ook naar de regels van Ilja Pfeijffer in De Morgen: “Ieder mens heeft het recht om zich te vergissen; als je maar de moed hebt om van mening te veranderen. Lucebert heeft zijn dwaling ingezien.” En Emile Schrijver, directeur van het Joods Historisch Museum: “Lucebert geloofde in het comfort van het niet uitgesprokene.” 

Archief 2018