Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 2 - Zwart monster

donderdag 18 januari 2018

[Foto boven: niks-aan-dehand-meisje. Tot je de foto onder ziet... ]


Dit is Aurelia Brouwers uit Deventer. 29 jaar oud. Psychiatrisch patiënte. Heeft onder meer borderline, diverse angststoornissen en een posttraumatische stressstoornis.  Bezoekt sinds haar 15de psychiaters en is verschillende keren gedwongen opgenomen. Vanaf haar 21ste wil ze dood en vecht ze om euthanasie wegens psychisch lijden te krijgen. Oudejaarsdag 2017 krijgt zij zekerheid: haar verzoek wordt gehonoreerd. Met een datum erbij: 26 januari a.s. Zij kan niet wachten: “Ik vecht 24 uur per dag om mijzelf niks aan te doen. Om mezelf niet te beschadigen. In mijn hoofd zit een zwart monster, dat almaar groter wordt. Dat mij opzuigt. Dat voortdurend met honderd messen in mijn hoofd steekt. Het enige wat ik nog kan denken, is: laat dit voorbij zijn.”
 

 

Archief 2018